ლექსები

Serenade
.

შემოდგომა... ჩვენი შემოდგომა!

გრილი ღამეების და ჟღალი დღეების -
ყვითელი ფოთლების სურნელი!
ფრინველთა გადაფრენა... ფერთა - გადაფერვა...
ცას ჰკვეთენ წეროების გუნდები...

მედიდური სიმშვიდის მწველი სინაზე
და წვიმის მოშხაპუნე ფარდა...
შემოდგომის ნაირფერ ციმციმში -
ჩვენც თავი დავკარგეთ ალბათ...

ეს ხომ... სიზმარად ვნახეთ!

დრო კი, დღეებს ითვლის...
და კვლავ მოუთმენლად ელის,
როდის ააჭრელებს მთა-ბარს...
შემოდგომის ფოთოლცვენა ჩვენი!

შემოდგომის ღმერთები
.

ოლიმპოდან, გვიან ღამით, ჩამოვიდნენ ღმერთები...
(გასართობად, რა თქმა უნდა, ოლიმპს რას შეელევი)...

თავს იქცევდნენ: აღმა-დაღმა ხეტიალით,
ღვინით, ხილით, სიმღერით თუ ლექსებით...

განდობით კი, ზოგს გაენდნენ; სხვანი სულ სხვას სჩივიან!
(ყველა თავის ამბად ამბობს - რაღა გასაკვირია?!)...

რას გაიგებ: ვის გაენდნენ, ვინ მახეში გააბეს,
უკან როდის მიაშურეს ცისპირეთის ბაღნარებს...

მაგრამ ვიცი: რაც დაგვმართეს - მათ დაგვმართეს,
შემოდგომის ერთ დღეს!
(ფიანდაზი დაგვიფინეს მოოქროვილ გზებზე)...

თურმე... ჩვენი ერთად ყოფნა უთქვამთ,
ჩვენი სიყვარული სურდათ... ქარაფშუტა ღმერთებს!

ლამპიონები
.

ერთგან... მთვლემარე არემარეზე...

ქარი ქარგავდა, ბინდისგან, მაქმანს!
ლამპიონები ლამბავდნენ ჩრდილებს...
აფრქვევდა სხივებს, პირბადიანი,
მთვარე... ვერცხლისფერ ნისლებს!

ხან იღვრებოდნენ ციდან სევდები
და ასველებდნენ დიად მირაჟებს...
ფორიაქობდნენ უქმი დღეები
ტყუილუბრალო ბედის - ფინალზე!

ყოველ საღამოს ბჟუტავდა მზერას
იდუმალება ზეცის, მარადი!
გამოუცნობი სამყარო (ფლიდი),
დღე ფატალური,
წერტილდასმული ტყუილ-მართალი!
___
სადღაც, მთვლემარე არემარეზე,
ლამპიონები ფხიზლობდნენ დილამდე (ღამიდან)...
თავნება ჩრდილების ჯერს ჰფენდნენ არშიად...
დაბინდებულზე აენთებოდნენ,
იფერფლებოდნენ... და ელოდნენ განთიადს!

Hide & Seek (Vanina Vanini)
.

გთხოვ!
არ მაინტერესებს,
ნუ მეტყვი სიმართლეს!
არ მინდა ვიცოდე -
რას გარინდებულან წარსულის ჩრდილები -
ზეციდან მიწამდე...

გთხოვ!
არ მითხრა - რატომ ვარ გულგრილი;
არ მაინტერესებს სიმართლე!
ყველაფრის ცოდნა, რიგი და განრიგი -
სულაც არ მჭირდება!
და თუ არ მასწავლი: რად უნდა გავიქრო იმედი,
ჩავიქრო სინათლე,
ხომ კარგი იქნება...

გთხოვ!
არ მითხრა,
ვერასდროს ვერაფერს -
რომ ვეღარ დავიწყებთ თავიდან!
არ მითხრა,
სიცოცხლე სიკვდილის შემდეგ რომ იწყება!
მიწიერ განსაცდელს გადავყრი ფანჯრიდან...
ზეციურ სურვილებს ვერ შევცვლი ისედაც!

გთხოვ!
ნუ მეტყვი,
სად რეკენ დროების ზარები...
იმასაც ნუ მეტყვი,
რაზე სდუმს ჩამქრალი სანთელი...
თარიღის შეცვლა თუ გარდაქმნა, რომ -
შეუძლებელი ყოფილა რატომღაც!
(არ მაინტერესებს რა მოხდა)...

გთხოვ!
ნუ მეტყვი!
არ მაინტერესებს,
საით მიდიხარ, საითკენ მიექანები!
(რას შეეწირები გვემა - წამებით)...
მინდა, რომ...
აისებს ყოველდღე ვხვდებოდეთ...
უღრუბლო დაისებს... მინდა, რომ ყოველდღე ველოდეთ!

გთხოვ!
არ მითხრა,
თუ ბორკილის მოგიწევს ტარება,
რადგანაც დასჯილთა ჩაგესმის ვაება!
მინდა, რომ მომიყვე:
გიტარის ჰანგები რა ტკბილად აძინებს
თეთრფრთიან ხომალდებს...
და ქაფქაფა... მზედაკრულ ნაპირებს...
___
გთხოვ!
არ მაინტერესებს,
ნუ მეტყვი სიმართლეს!

ლექსი ეძღვნება ყველა იმ დრამატულ პერსონაჟს, რომელთაც ჩვენს ცნობიერებაში წარუშლელი კვალი დაუტოვებიათ: კერძოდ კი, ფელინის "გზა"ს!...

დრამა
.
სიჩუმე დაიწყო... უპეებს ჩაეწყო...
წამი საუკუნეს, სულ ოდნავ, გადასცდა!

გრიგალს გაერიდა, სიპ ქვებს აერიდა,
მთელ მილეთს დუმილით გადასწვდა!

ცოტა აიღეთო, ცოტა წაიღეთო, მეტიც გაიღეთო...
ფიქრი - ნაფიქრალი; გულში ჩანაფიქრი...
როგორღაც... გასამდა!

მერე სად არ იყვნენ... სად რა არ გაიღეს...
საწუთრომ მწარედაც დასცადა!

სათქმელი არ ითქვაო, საქმნელი არ იქმნაო!
ცამ პირი მოაღო...
გათენდა... დაღამდა...

სადღაც გამწყდარიყო, რაღაც ჩამწყდარიყო...
სიჩუმე... სიჩუმეც სრულიად დამთავრდა!

Strangeness...
.

უცნაურია, მაგრამ...

ამ ამოუხსნელ... რაღაც სიზმარში...
ბრტყელი დინების - მრგვალ პლანეტაზე,
რომ ვცხოვრობთ მარად...
ბევრი, თუ რამ გვაქვს, სულ არ გვჭირდება...
და რაც გვჭირდება, რატომღაც, არ გვაქვს!

გულებს ცრემლით და ტკივილით ვირჩენთ...
უცაურია, მაგრამ...
ყველა ჩვენგანი რომ მოკვდავია -
ვიხსენებთ მხოლოდ სამარის კართან!

სიყვარულს კი, ვწერთ ვარდის ფურცლებით...
შორს... ქარს რომ გავატანოთ სადღაც!
ჩირაღდანს დღისით იმიტომ ვანთებთ...
მზე რომ ჩავიქროთ, ალბათ...

კიბეზე თავქვე მივექანებით...
ზევით რომ ისევ დავიწყოთ ასვლა!
თუნდაც ბევრი გვაქვს ის, რაც არ გვინდა...
ბედნიერების არ მოაქვს განცდა!

უცნაურია, მაგრამ...
ამ ამოუხსნელ... რაღაც სიზმარში...
გრძივი ნისლების - მრგვალ პლანეტაზე,
რომ ვცხოვრობთ მარად!

უცნაურია...
უცნაურია, მაგრამ...

ერნესტ ჰემინგუეი / კატა წვიმაში
.

იქნებ... გავიხსენო...
რაზე ვოცნებობდი ადრე...
და მაინც რა ამიხდა... თუნდაც, სულ მცირე დროით!
განთიადამდე -
თუ როგორ დარჩა, მხოლოდ, მარტოსული ღამე...
და როგორ გაიბურდა...
შემოდგომის ოქროსფერ პალმებს შორის...

იქნებ... გავიხსენო...
ამ ცხოვრებაში შენ არსებობდი, თუ არა...
და მაინც რა ფერის იყო - შენი თვალების ფერი...
თუ როგორ აწვიმდა აუხდენელი ოცნებები მთა-ბარს...
და უტყვი საღამო, როგორ უკრავდა თავს,
მთვარეს...
დიადი თმენით!

იქნებ... გავიხსენო...
მაინც საით ჰქონდა გულის კარი... მზეს...
და მაინც სად მივკარგე... აღთქმული მარჯნების ზღვა!
თუ როგორი უფერული დაისი იყო დღეს -
ვითომდა, სულაც გამქრალიყო ცა!

იქნებ... გავიხსენო...
წყალქვეშა ლოდებს ასე რატომ ახავსებს ღვარძლი...
მაინც როდის არის პატიების თხოვნა უკვე გვიან!
თუ როგორ აკვნესებდა მძიმე დარაბებს ოქტომბრის ქარი...
და ალიონებს მიქანებდა სადღაც შორს -
გულგრილად...
უფრო სწორად, ძალიან ცივად!

იქნებ... გავიხსენო...
ყველაფერი - როგორც არის... და როგორ იყო უწინ!
მთავარზე მთავარი რა არის...
და მაინც ასეთი რა მოხდა გუშინ?!
თუ ყოველი დღე...
დღითიდღე, როგორ ჭაღარავდება და კვდება...
ღამე კი...
რატომღაც...
მარად ახალგაზრდა რჩება!

Autumn Rain
.

ეს შემოდგომა... ისევ ისე, იღვრება წვიმად!
შენელებულ პულსს, ისევ ისე, ჩურჩულით... ითვლის...
სველ ნამსხვრევებად, ზეციდან, ისევ, ნაღველი ცვივა...
ლანდების დუმილი... ისევ ისე, შრიალებს ძილში...
ოქტომბერს, ისევ, ესიზმრება იანვრის ყინვა...
ქარი... გამხმარი ფოთლებისთვის, ისევ, სისინით იცლის...
ამოწურული დრო... ისევ ისე, ლამობს:
უნდა, რომ -
ისევ, დავიწყებას მისცეს ყველაზე უსახური ტიტრი!
წარსული დღეების გამჭოლ ქარებს გააქვთ რია-რია...
წვიმიან ბინდბუნდში, ისევ, ეშვება პირნათელი სხივი...
და ისევ, თავის წესით და რიგით -
ყველაფერი ძველებურად მიდის!

ცა კი... კვლავ, დილიდან მოსთქვამს!
ისევ ისე, დაიღალა ფიქრით:
თუ როგორ შეიშროს თვალზე ცრემლიანი დარდი...
რული ერევა და...
წყენას, ისევ ისე, ვერ ივიწყებს!
მთელი მონდომებით, ისევ, მოგონებებს ალტობს... ნაწილ-ნაწილ...

ლექსი ეძღვნება მაიკო ორბელიანს - და არა მარტო; საერთოდ ქართველი ქალის ფენომენს, მის რთულ სვე-ბედ-ყოფას, მაგრამ ამ შემთხვევაში, უფრო ისტორიული წარსულია ნაგულისხმები...

ვარდის-ფერი დარდი...
.

როცა გავჩნდი, დედოფალი, შუაღამის სიზმრის ვარდად...
წვიმდა, ალბათ, დღეც და ღამეც...
მთელი ქვეყნის ცოდვა-ბრალი იღვრებოდა ციდან დარდად!

მაგრამ თვალის ახელიდან... მზის სურვილი - სუნთქვად დამყვა...
და თანაც, რომ ცისქვეშეთში მეშრიალა ასფურცელა კაბა...

სულ მესმოდა, სიზმარს მიღმა, ზენა ქარის ქროლა...
ერთხელ იმასაც დამპირდა: ხვალ - ზეგ სტუმრად მოვალ!

მოვარდა და ქშენით შემოგლიჯა კარი...
კვალად თან შემოიყოლა უკუნეთი - ჟამის!

- "აბა, როგორ გითხრა, ან როგორ გიამბო...
სურნელება შენი... აი, რარიგ მათრობს!

მაგ თვალ-წარბის ცქერით, ნეტავ, ვის დაატკბობ?!
ანდა მაინც ვისთვის გინდა აკეკლუცო სადედოფლო კაბა?!"

- "ბედისწერის მწერმა სიზმარში დამბადა...
თუ უნდოდა, სულაც ჩემთვის მედედოფლა - ალბათ!"

- "წამომყევი ქვეყნად, თვალწარმტაცო ვარდო,
გაგიტაცებ და წაგიღებ - ჩემთან სანავარდოდ!"

- "რომ წამოგყვე: ფრენა-ფრენით მომატარებ მთა-ბარს...
ან კი, როგორ უნდა ენარნაროს ვარდს... გიჟმაჟმა ქარმა?!"

- "შენ მაგაზე არ იფიქრო, არც ინაღვლო ამად;
სიყვარულმა... შლეგი ქროლა სულ მთლად დამიამა!"

ასე იყო ეს ამბავი, მაგრამ დასრულებას დავაყოვნებ...
თუნდაც წამით...
თორემ, შმაგი ქარის ბედად... დავრჩი მგონი, დედოფალი!

17.03.1959
.
Ветром засвистел... ниспадающий, мартовский звон...
Кровит лужа, застыли цели, запорошено окно!
Плотной тенью, из сумрака,
лениво стелиться правда и ложь...
Небу не спится, не снится, не терпится давно...
Бьют по стеклу студ - распятые века!
Поминальный фарс... в ночную тянется глушь...
Небрежно... тучи, на части, рвут ветра...
Растоптаны, изношены... тропинки стынущих душ!
Роится в облаках, рогится... равнодушная Луна...
Темниться полночь на оборванные цепи...
Бессмысленно бродят мысли, рифмы и слова...
Сон, крадущий, застилает постель... Замерли ели...

Захлопнулась дверь, и заплакало небо... горько,
как король Лир; Лир... брошенный... всеми!

Eva

.

I am your love... your weakness...
Your blackness of night... and sunny day!
I am - the brightest light in darkness
and hottest blood's poisonous - sweet dangerous blend...
I am your curse... your hundredfold madness...
I am your eternity... your hope; hidden in core of soul...
I am - the sobbing sunset...
I am - the fiercest fondness; with you - alone!
I am your sweetest dream...
Oasis... and the endless desert...
I am - the open arms all along!
I am your way to infinity...
I warm you in frost!
I am your unbearable pain...
I am imprint on your heart...
I lead you across the edge...
I am - the shiniest fire; light of burning flame...
I am - the sounding silence of hundreds of voices...
I am your love,
your weakness and sick!
I am your gladness... your dolor...
All colors of passion...
I am... your rib!

Affection

.
I'll bring you... armfuls of sun rays -
smelling as honey wax!
I'll cover you with velum of moonlight;
may you dream of sky blue gloss...

You will dip in the sea of my fondness,
weasels, lots of love... overly... And even more!
(It's not easy at all)...

I'll give my soul and heart... wholly (without a doubt),
thoughts, dreams, every wish...
that is, was or will be... And even more!
(It's not easy at all)...

I'll to gift you the whole world: south and north,
from west - to east... And even more!
(It's not easy at all)...

Instead - I'll ask only... for love... great and bright,
above the sky, clouds, universes spaces... And even more!
(It's not easy at all)...

Snow dream

.
I'll tie the white horse - near the square...
Will order him stand still and wait!
And in snow - covered acreage...
I'll go walk till late...

I'll wish... in this white storm,
that I'll meet you on my way...
Suddenly... will see you and as before,
from under the feet, snow surf will float away!

I'll hope... that you're somewhere near...
in ephemera plexus of fate...
That don't have to search long -
will lead to you all earthly ways...

I'll think... that every trace of every passer...
exactly like you - as seems...
And in your dream - another...
in the same square... you're looking for me!

Ailment - A

.
I can't believe it... Oh... I don't believe it...
just like that - I got sick with you!
The time is turning into a long way...
And fragments of last days covering as veil...

When it happened...
Winter was in a hurry...
Then... Autumn was going yet;
Was throwing at passers by foliage
and was rushing to scenic place...
Were on the way November's cold days...
Winter little by little let them gone -
and was forgiving their rainy tears!
Snow queen stood on the threshold;
Was turning to ice anxieties and doubts...
Banal greyness of earthly years -
was wrapping up into winter dreams...
Outside the windows... silver shadows -
were fanning blizzards above the world...
Elves were painting with white paint
and were whitening the spirit of the world again!
Were putting ice smearing balsam on its heart
and ground was healing wounds...
Snowflakes were falling through the day and night;
Were whirling... were silvering... were gleaming...
Were dancing snow - white waltz...
And we were cherished very - very much!

Time is turning: at first into a dusty way... then - snowy;
As before...
And spring was born of flowers bloom...
I can't believe it... Oh... I don't believe it...
just like that - I got sick with you!

Капризная принцесса... ;)
.

Стоять!
Закройте двери!
Зажгите свечи!
Включите ночь!
(Я экономлю рассвет)...

Не видите, царевна отдыхает?!
В царевне просыпается поэт!

Уйдите прочь!
Я дочь Ареса!
Я всех миров и стран принцесса!
Возьму свой тонкий - тонкий карандаш...
Пускай, у ног моих лежит мой верный паж!

Благородных королевских я кровей!
(Какая участь... бесплотным персонажам)...
Я отвернусь!
(Исход уже не важен)...
Казню всех королев и королей!

Сейчас же окна настежь!
Я хочу дышать!

Не смейте говорить, что капризна!
Я знаю, всё, без, вас!

О Боже!
Кааак же шумно!
Молчать!

Скорее расстелите мне кровать!
Я буду спать!

Уйдите все!
Сто - ять!

Суета
(Безумный Мир)
.

Где-то накоплены вселенные горести...
Откуда-то льют дожди невыплаканных слёз...
Никак не ставится точка в финале повести...
И не верится, что живём на Земле всерьёз!

Далековато уходят счастливые мгновения...
С наивными мечтами, сумбурными грёзами...
Как будто в чистом поле, кем-то, переброшены;
Сами по себе оставлены под небесными звёздами...

Во всяких разных, судеб, историях -
расставлены многоточия... множество скобок, точек и запятых...
Перепутаны все страницы -
от действий таких непростых!

Хладнокровный расчёт, отчаяния, ошибки чужие и свои!
Неодолимый страх перед бурей безмолвного затишья...
И раз, и два, и три...

Снежный ком какой-то!
(Хотите, пекло)...

С годами становились взрослее, равнодушнее и циничнее...
Будто бы прощали всё, и будто бы напрочь забывали!
Бывало ставили крест на "очень личном",
а бывало, что в облаках летали...

По ночам перебирали мысли - разложив по полкам;
Понимали, что самое важное в жизни - важнее всего!
С этой мыслью же засыпали,
но на утро... дымились сожжённые мосты...
(Чтоб и дальше биться как рыба об лёд)...

Так и не поставив точку в финале повести...
И не поверив, что живём на Земле всерьёз!

ეფემერა

"წვეთი სისხლის არ არის ჩემში არაქართული,
ძაფი ნერვის არ არის ჩემში არაპოეტის!" / გალაკტიონი
.

ნატვრისთვალი მქონდა...
სანატრელი მყავდა...
დაჰხვევია დუშმანი!
შესევია მტერი!

უჩინარი გამხდარა მარად,
თავისთავად...
თავის-თავის ამარადვე დარჩენია შვილ-ძირი;
უპატრონოდ, ცალად!

სიმწრით გაწითლებული ზეცა ამის მხილველი,
მერე გამწვანებული, შემდეგ გალურჯებული,
ბოლოს გაყვითლებული -
მსიზმრებია თავად...

ავწონ-დავწონ - გადავწყვიტე
აღარ ღირდა ამად;
სადარდებლად (სამერმისოდ)...
ავდექი და განცდები გავატანე ქარიშხლებს,
ქარბუქსა თუ დელგმას...

ოდესღაც კი, ალბათ
(საარაკო ამბად)...
ნატვრისთვალიც მქონდა და
სანატრელიც მყავდა!
___
"Patria est ubicumque est bene", i.e. "Suum cuique" / Cicerō

იავარ-მქმნელნი
(ციკლიდან: "შეშლილი მსოფლიო!")
.

ქუხდა და ზეცას ეკიდა ცეცხლი!
შორს... მთებში... წვიმდა, ან თოვდა გადაუღებლად...
სირცხვილით ფეხქვეში იწვოდა მიწა;
გეენიად ვარვარებდა ვნება, ანდა ცდუნება!

სადღაც დაზამთრებულიყო... სადღაც, კვლავ, ზაფხულის იდგა ხვატი...
სადღაც ღამდებოდა... სხვაგან თენდებაოდა უკვე!
თვალისმომჭრელ სიმხურვალედ მზე სხივებად იფრქვეოდა...
სხვა მხარეს კი, მთვარის ჩრდილი ეცემოდა ღრუბელს...

იწვოდა ზეცა... სასოებით ითხოვდა შველას!
უცხო მხარეში დათარეშობდა უეცრად ამოვარდნილი ქარი...
წრეზე ბრუნავდა ციური სხეული -
თავის გარშემო დანატოვარი ალისფერი კვალით!
___
სანამ ერთმანეთს ვეომებით (პირდაპირი თუ გადატანითი მნიშვნელობით), ესე იგი, ჯერ კიდევ ტყიურები ვართ, შესაბამისად, კაცობრიობა ცივილიზებული გახდება მხოლოდ მაშინ, როდესაც დედამიწაზე ომები აღარ იქნება, ხოლო ადამიანები უპირველეს მოვალეობად მიიჩნევენ იმას, რომ დახმარების ხელი გაუწოდონ თავისზე სუსტს... და დარწმუნებული ვარ: ეს დღე შორს არ არის!

თუნდაც, ისტორიის ფურცლებს რომ გადავხედოთ, სულ ცოტა ხნის წინ გაცილებით უარესი სისხლისმღვრელი ჯალათები ვიყავით, ვიდრე დღეს ვართ: მაგალითად, გილიოტინა აიკრძალა, შეიძლება ითქვას, რამდენიმე წლის წინ (1981-ში), რაც ერთობ ჰუმანურ, სიკვდილით დასჯის, ფორმად ითვლებოდა და იყო კიდეც შემოღებული, როგორც ყველაზე ჰუმანური სიკვდილით დასჯის მეთოდი (მართლაც რომ, ჰუმანურია, კოცონზე ცოცხლად დაწვასთან, სახალხოდ ჩამოხრჩობასთან, გაფატვრასთან ან ოთხად გაგლეჯასთან შედარებით)... აქედან გამომდინარე, ჯერჯერობით, მხოლოდ ულმობელი, მოლაპარაკე, ცხოველები ვართ და სხვა არაფერი, მაგრამ მადლობა ღმერთს, ვვითარდებით, ვიზრდებით: სულიერად, მორალურად, ზნეობრივად, გონებრივად (შესაბამისად, ჰუმანურობაც გვემატება), ასე რომ, "Spero meliora!"...

Зов (Евгений Онегин)
.

Ты услышал зов юного сердца...
Порывистым ветром в мои заглянул края...
Я просила любви... отчаянно желала согреться,
бесконечная грусть и безмерная радость моя!

Виноваты в любви, и наказаны той же любовью!
(За разлукой - разлука... За облаками синий туман)...
Ты любовь моя, счастье моё неземное;
Я за эту любовь... всё, что хочешь, на свете, отдам!

Ни обид, ни слёз, ни истерик, лишь напрасная жалость!
(В высшем обществе, вслух, о потерях не говорят)...
Разбиваются волны, вдребезги, бросаясь в сны - водопадом...
Одинокие души, где-то в небе, звёздами горят...
____
Я услышала зов израненного сердца...
Порывистым ветром в твои заглянула края...
Ты просил любви... отчаянно желал согреться,
бесконечная грусть и безмерная радость моя!

Novalis & Sofia
.

Ты мне рассказал:
Любимые не умирают!
Улетают, за морями, ветром...
Солнечными лучами засверкают
в зимнюю стужу и дождливым летом...

Ты мне рассказал:
Любимые не умирают!
Тенью, в жаркий, исчезают полдень...
На небосклоне звёздами сияют...
Листопадом осыпают осень...

Ты мне рассказал:
Любимые не умирают!
Остаются в небе, ярким, светом...
Долго-долго путь нам освещают,
а потом уходят в бесконечность
и когда-нибудь вернуться обещают!
____
Ты мне рассказал:
Любимые... не умирают!

Nymphaea
(Tales)
.

Восхищалась заря белой нимфеей...
(Подарила ей розовый цвет)...
Восхищалась... казалось, что сказочней -
и прекрасней в мире цветка нет!

Любовалась своим отражением в воде...
Умывалась прозрачной росой...
Укрывалась от солнца подобно звезде...
(Чтоб не увяла красота в летний зной)...

С удивлением слушала пауков - хвастунов,
что про свои подвиги врали!
И всю ночь пели ей песни про любовь -
красные, влюблённые тюльпаны...

И как только солнце зашло (над прохладной рекой)
шум и смех троллей воздух взорвал...
Парень влюблённый в пруд нырнул с головой...
и цветок для любимой сорвал...

Вьются пряди волной, красоты неземной,
к ним приколот цветок - небывалый!
Льются ласки рекой... и от страсти такой -
стала нимфея... алой-алой!

Hans Christian Andersen / The Little Mermaid
.

Сказочная, лазурная обитель...
Коралловый - подводный сад...
Морских вод могущественный властитель...
Былое; тишь да гладь!
___
Когда Солнце жаркое море прогрело...
и устало скончалось в закат...
своей любви песню русалка запела -
провожая глазами фрегат...

Шелковые распустила косы...
Звонкий голос... волны, изумрудные, рвал!
Сумрак волнением наполнив -
паруса, белые, ветер сдувал...

Покатились горькие слёзы -
канули в бездонность пучин...
Все беды, и все мирские грёзы,
поднялись до небес из морских глубин!

Разволновалось, вспенилось море...
Обрызгал русалку прибой...
И вспомнив о земном горе...
сорвалось на берег огромной волной!

Скулистые, медные скалы -
любовались огнями замков...
Открывались тяжелые ставни;
Люди слушали песню про любовь...

Слезились от грусти свечи...
Стонали свирепые ветра...
И жемчужиной каменела навечно -
несбывшиеся мечта!

С тех пор...
легенду о морской диве -
ракушка перламутровая хранит!
Самых сокровенных чувств в ней глубины,
и безмерной любви тайник...

დედაშვილობა
.

რაღაც ისე ძლიერ შემიყვარდი... მოსვენება დამეკარგოს თითქოს!
(მკერდში შენი გული კვლავაც მიცემს; ჩემი გული იყოს ვითომ)...

რაღაც ისე ძლიერ მენატრები... ხშირად სუნთქვა მეკვრის თითქოს!
(სიზმარში თუ ცხადში შენი ხმა ჩამესმის; სულ თან დამყვებოდე ვითომ)...

რაღაც ისე ძლიერ მენანები... არავისთვის მემეტები თითქოს!
(ავდგები და დაგიჩემებ სულაც; მხოლოდ ჩემი იყო ვითომ)...

რაღაც ისე ძლიერ მედარდები... დარდზე მეტიც იყოს თითქოს!
(შენთან ყოფნის გარდა სანატრელი - ნატვრა არ მქონია ვითომ)...

რაღაც ისეთ დიდ იმედად მეგულები... თვით იმედი იყო თითქოს...
და ამ იმედით ფრთაშესხმული - ზეცას ვეხებოდე ვითომ!

რაღაც ისე ძლიერ შემიყვარდი... თავი დამეკარგოს თითქოს...

მორფოლოგიური ფიქროლოგია
.

ფიქრები...
დაფიქრდნენ,
ღრმად ჩაფიქრდნენ...
იფიქრეს,
ფიქრს გაჰყვნენ...
საწუთრო გალიეს ფიქრებმა!
გაკვალულ, დაქსაქსულ ბილიკებს გაუყვნენ - უშორესს...
ისწრაფეს... გზადაგზა - იწვიმეს ხანდახან...
ჩამოწვნენ ჩაფიქრებულ ნისლებდ...

საწუთრო ამხილეს ნაფიქრი;
სიქა გაცლილი ფიქრისგან - ამდენი ფიქრით!
(ფიქრშივე გაიტანეს ლელო)...

დაზვავდნენ, ადიდდნენ, ზღვად გასკდნენ,
მერე მთლად აზვირთდნენ...
მოედვნენ მთასა და მდელოს!

ფიქრები...
ფიქრებში შეფიქრიანდნენ...

ფიქრიან ფიქრად მოფიქრებულ -
გადაფიქრებული...
ფიქრმორეული
ფიქრი!

Мы не ангелы, мы не бесы, мы просто отпрыски черной пантеры!
(Безумный Мир)
.
Была она ласковой, домашнею кошкой...
Любила лежать и спать у камина...
Такой забавной, пушистой крошкой...
Её называли родной и любимой!

Но... потом подарили (точнее, продали)...
От горя и боли душа почернела!
Она стала большой и стала свободной,
только не кошкой, а черной пантерой!

Теперь джунгли её (она в нём хозяйка)
и всё выбирает сама!
Ходит, где хочет... Никого ей не жалко...
Обходить за версту людей и дома!

Как-то встретилась она с тигром...
Встреча как встреча,
но у всех тигров, как у пантер, дороги свои!
Всё поправимо, и время всё лечит...
Просто узнала о горести любви!

Она зверь: безжалостный, прекрасный, опасный...
Всё берёт (разучилась просить)...
Кому-то прекрасна, кому-то опасна,
но уже невозможно приручить!
___
А вы думайте: правда это, или сказка?
Вот, что скажу вам в ответ:
Если родилась кошкой - не станешь пантерой,
таких чудес ни в жизни, ни в сказке... нет!

Религия
(Безумный Мир)
.

Вы думали, что я и вправду счастлив?!
Казалось, что да... Только, всё это бред!
Проносится мимо судьба торопливая -
забыв, оставить мне, на счастье билет!

Я тот, кто улыбаясь через боль!
(Внушает всем, что счастлив безмерно)...
Но так устал я быть никем...
Как глупо всё... бесцельно!

Прогнувшись перед кознями судьбы...
щека горит - другую подставляю!
Надеясь на небесные суды -
терплю и улыбаюсь!

А мне бы прочь за рамки бытия!
(И что с того, что жизнь почти пропета?!)...
Мне бы не рабом, а в бунтарях!
Мне бы... вольным ветром!

И если петь... так петь, не подпевать!
Любить... так, вопреки любить - не ради!
Гореть... так, всех собой зажигать...
На казнь, так... при параде!

Мне бы грудью полной дышать...
Творить, дерзать, а не просить у неба!
Мне бы маску лживую сорвать!
Ах, мне бы... мне бы... мне бы...
___
"Лишь добродетельный и честный человек имеет право -
быть атеистом!" / Дидро

Город
(Безумный Мир)
.

Карту купила?!
(Не надо драм)...
Солнце... проспект... трамвай...

Город говорит: "Март!"
Я поправляю: "Май!"

Город проснулся и просит пить!
(Хлещет свет через край)...
Напившись, вдоволь, бормочет: "Спи!"
Я требую: "Вставай!"

Город считает себя умнее!
Кофе... виски... и вальс...
Из подворотен кричит мне: "Стоп!"
Я возражаю: "Фасс!"

Вечером садимся в кофейне...
(Надо сообразить ужин)...
Город заказывает: "Сок!"
Я уточняю: "Один!"

Город мчится городить дома!
(Путать в себя меня)...
Сходу заявляет: "Сама!"
Я удивляюсь: "Я?!"

Город таращит глаза на цвет -
В лужах опавших туч...
После (уверенно) твердит: "Свет!"
Я добавляю: "Луч!"

Город хохочет - поймавший глюк!
Тащит назад (еле дышу)...
Ехидно спрашивает: "Ты меня слышишь?!"
Я злорадствую: "Насквозь вижу!"

Зеркало
.

Зеркало - я... в бронзовой оправе!
Блестит моя сверкающая гладь...
О тех рассказать вправе -
кого сбылось отражать!
В лучистом моём зазеркалье -
прошлого таится тень!
(Прошедших времён мерцание -
в наступающем дне)...
Призрачное полнолуние...
Незримые холода...
Похожее на безумие,
что понемножку сводит с ума!
Алмазных лучей моих плясок -
блестящая власть!
Памяти разноцветных вязок -
испепеляющая страсть!
Писем чернильные строчки,
и воск сгоревших свечей...
Смущённо - румяные щёчки...
Тайны... любовных ночей!
____
Я - зеркало!
(Во мне отражается всё, что происходит)...

Изумрудный Город
(Tales)
.

В городе изумрудном, в городе сказочном,
зелёное всё вокруг...
Дома, деревья, цветы, облака (также звёзды и реки)...
Живёт там сказочный волшебник Мерлин,
а прелестная фея Элли улетела в другую сказку!
(На, какой-то, другой параллели)...

Грустит и скучает фея Элли!
Грустит и скучает волшебник Мерлин!
Бродит, по ночам, в своём сказочном замке -
в саду зажигает зелёные канделы...
(И зовёт обратно фею Элли)...
В городе камни от той грусти зеленели!
Зелёное всё вокруг: дома, деревья,
цветы, облака (также звёзды и реки)...

Живёт в изумрудном городе
сказочный волшебник Мерлин...
А в какой-то другой параллели -
маленькая фея Элли!

ავდარი
(ეს ის შემთხვევაა, დილიდან რომ აგეკვიატება და მთელი დღე ჩაგესმის: "ათოვდა ზამთრის ბაღებს"... მოკლედ, გალაკტიონის მოტივებზე)... ❤️
.

გადაუღებლად წვიმდა...
ქარი ხვეტავდა ფოთლებს -
კვლავ შემოდგომა იდგა!

მოგონებები, ციდან, დაჰქვითინებდნენ შარას,
თავს დასტიროდნენ მთა-ბარს;
ალტობდნენ წუთისოფელს...

ცრემლი სდიოდა ცხადს
და ცრემლი სდიოდა სიზმარს,
მოსთქვამდა ღობე-ყორე...

გათენდა როგორც იქნა!
კვლავ შემოდგომა იდგა;
ქარი ხვეტავდა ფოთლებს...

გადაუღებლად წვიმდა...

Навсегда

.

Я знаю... навсегда с тобой останусь:
благословением, словно небесный дар!
Звёзды с неба кону... в океане -
твоих, любимых, лучистых глаз...

Я знаю... навсегда с тобой останусь:
рассветом солнечным - в сумрачных днях!
Минутами радости на часах твоих стану,
летним дождиком на твоих губах...

Я знаю... навсегда с тобой останусь:
пением птиц и райской тишиной!
Твоей души - вылечу рану...
Охранять буду твой сон и покой!

Я знаю... навсегда с тобой останусь:
майским ветерком к себе манить!
Крыльями твоими стану,
Чтоб выше облаков мечтой парить...

Я знаю... навсегда с тобой останусь
в пристанище - предназначенном нам!
Там для тебя открою тайну:
любви и счастья - без края и дна!
___
Теперь, я знаю... навсегда с тобой останусь:
теплом всех ласковых слов и фраз...

Гадалка
(Безумный Мир)
.

Кофейный взгляд лукавой смуглянки -
полон тайны и жгуче огня!
Карты в руках, у роковой цыганки,
и просит погадать на меня...

Колода полукругом ложится, как веер:
карта к карте (у всех свой черёд)...
Долго смотрит гадалка не масти...
и говорит мне наперёд:

- "Время можно не тратить напрасно,
я прошлое не ворошу!
Что прошло, то уже не важно,
и о будущем лучше скажу!
Приоткрою судьбы занавес...
Как там... Ну и ручку позолоти!
К тебе бы бубновой интерес...
С пиковой дамой не ходи!
Чтоб на сердце король был червовый!
Скучал бы по тебе валет!
И желанья, тузом бы, крестовым,
исполнялись бы... долгих сто лет!
Чтобы хлопоты были, лишь, в радость!
Чтоб слёзы - лишь от страстной любви!
Чтоб печалей ничтожная малость!
Чтоб счастливыми были все твои дни!
Незначительных сердечных ударов!
И разлук, чтобы, тоже никаких!
Дом казённый не нужен и даром!
И вестей тебе не надо плохих!
Чтоб в достаток, и не было скуки!
Чтобы правдой ответить лжецу!
Чтоб не маяться в долгой разлуке!
Чтоб у счастья одна дорога -
и к твоему крыльцу!"...

Вот так, мне цыганка погадала;
Расстелила цветастую шаль...
Карт - потёртых колоду тасовала...
Старательно "заглядывала" вдаль!

საოცნებო სამშობლოს
(ეძღვნება ფერეიდანელ ქართველებს)
.

ისევ გწერ უხილავ წერილებს, ისევ გწერ;
ფიქრებში გამომყავს სიტყვათა უზადო ვარაყი...
და ისევ ქარს ვატან აქედან (შორიდან) შენამდე;
მანძილი უგრძესი არის... და არც არის!

აპრილის შრიალი, ფრიალით, მოგითვლის ქარდაკრულ ბარათებს,
ატმის ყვავილებად თავზე გადაპენტილი სიო...
იქნება გიხილო როდესმე, სიზმრებად ნანახი...
იქნებ ზეციურ ანარეკლად აქაურ ცაზეც ილივლივო...

შენი წერილებიც წვიმების ჩამოჰყვება წუხილს -
სიყვარულით სავსე, მონატრებით, ფიქრითა და დარდით...
გულის ძგერა ისმის მათში; შენი გულის ფეთქვა...
და კვლავ უხილავს გწერ, პასუხს, წვიმასა თუ ქარში!

ალიონი
.
ჩვენი წილი მთვარე ქრებოდა, თვალსა და ხელს შუა, ცარგვალზე...
ჩვენს წილ ზეცაზე "ცისკრის ვარსკვლავი" ფერმკრთალდებოდა მის თავზე...
ჩვენი წილი დილა თენდებოდა აისისფრად (გნებავთ, რძისფრად)...
ჩვენი წილი მზე ამოდიოდა (კაშკაშით ეფინებოდა არემარეს)...
ჩვენი წილი ზღვა სარკესავით ირეკლავდა ლაჟვარდოვან ციაგს...
ჩვენს წილ მიწაზე მობიბინე ბალახი -
ნაირფერი ყვავილებით გადაპენტილიყო...
ჩვენს წილ დედამიწაზე, ჩვენი წილი, გაზაფხული იდგა!

Миллезим
.
Год прошёл... Год обычный, земной!
Год необычный, красочный, сластный!
Год любви (ослепительно яркий),
год нежности и страсти!

Год всего: словно жизнь, словно век...
Как бы, Вселенная переродилась!
Будто... время замедлило бег...
(А может быть, вовсе, остановилось)...
___
Этот год уже, где-то, в мир иной,
воспоминанием осыпался,
но его каждый час, каждый миг
навсегда с нами остался!

ეკა ჩიჩუა

Tbilisi