ეკა  ჩიჩუა

ვარდის-ფერი  დარდი...
.

როცა  გავჩნდი, დედოფალი, შუაღამის  სიზმრის  ვარდად...
წვიმდა, ალბათ, დღეც  და  ღამეც...
მთელი  ქვეყნის  ცოდვა-ბრალი  იღვრებოდა  ციდან  დარდად!

მაგრამ  თვალის  ახელიდან... მზის  სურვილი - სუნთქვად  დამყვა...
და  თანაც, რომ  ცისქვეშეთში  მეშრიალა  ასფურცელა  კაბა...

სულ  მესმოდა, სიზმარს  მიღმა, ზენა  ქარის  ქროლა...
ერთხელ  იმასაც  დამპირდა: ხვალ - ზეგ  სტუმრად  მოვალ!

მოვარდა  და  ქშენით  შემოგლიჯა  კარი...
კვალად  თან  შემოიყოლა  უკუნეთი - ჟამის!

- "აბა, როგორ  გითხრა, ან  როგორ  გიამბო...
სურნელება  შენი... აი, რარიგ  მათრობს!

მაგ  თვალ-წარბის  ცქერით, ნეტავ, ვის  დაატკბობ?!
ანდა მაინც  ვისთვის  გინდა  აკეკლუცო  სადედოფლო  კაბა?!"

- "ბედისწერის  მწერმა  სიზმარში  დამბადა...
თუ  უნდოდა, სულაც  ჩემთვის  მედედოფლა - ალბათ!"

- "წამომყევი  ქვეყნად, თვალწარმტაცო  ვარდო,
გაგიტაცებ  და  წაგიღებ - ჩემთან  სანავარდოდ!"

- "რომ  წამოგყვე: ფრენა-ფრენით  მომატარებ  მთა-ბარს...
ან  კი, როგორ  უნდა  ენარნაროს  ვარდს... გიჟმაჟმა  ქარმა?!"

- "შენ  მაგაზე  არ  იფიქრო, არც  ინაღვლო  ამად;
სიყვარულმა... შლეგი  ქროლა  სულ  მთლად  დამიამა!"

ასე  იყო  ეს  ამბავი, მაგრამ  დასრულებას  დავაყოვნებ...
თუნდაც  წამით...
თორემ, შმაგი  ქარის  ბედად... დავრჩი  მგონი, დედოფალი!