ეკა  ჩიჩუა

სიყვარულის დღეს გილოცავთ, კსტაწი!...

​

​

ამჯერად შორიდან დავიწყებ...
შესავლის მაგივრად, თითქმის საუკუნის წინანდელი, არნახული სიყვარულის ისტორია უნდა გიამბოთ და ყური კარგად მიგდეთ!

საბედო
.

ახოვანი, თვალ-ტანადი, გრუზა ყმაწვილკაცი იყო, გოლიათი დაბადებულა, ლამის ექვს კილომდე, და გოლა დაურქმევიათ...

ოც წელს რომ გადასცილდა... "ამ ხნისა მოიყარეო!", "როდისღა უნდა დაოჯახდეო?!", "რაღას უდგეხარო?!" - ხან აქედან აძახეს, ხან იქიდან!

"შეძახილმა ხე გაახმოო!" და... ერთ მშვენიერ დღესაც: "ნეტა, სახლში ჯდომა რას მარგებსო?!" - გამოიყვანა ბედაური საჯინიბოდან, შეკაზმა...
დატრიალდა: საგზალ-სამგზავრო გაიმზადა, ჩაიცვა, დაიხურა, მოახტა ცხენს და საბედოს საძებნად გასწია!

მიჰქრის, მიაგელვებს ბედაურს და უცბად თვალი ჰკიდა ჩია კაცსა; თითქოს მიწიდან ამოძვრაო - ისე უცაბედად შემოეყარა...

შეაყენა ცხენი - "სალამს ვეტყვიო!"...
იმან კიდევ: "ჩამო, დაისვენე, ცოტაც წავიხემსოთო"...

გადაუხვიეს, იქვე, მწვანედ მობიბინე ჭალაკში, დასხდნენ უზარმაზარი კაკლის ძირში: დაისვენეს, მუხლი გამართეს, მოლზე სუფრა გაშალეს, პური გატეხეს და...
ჩიამ, "საით გაგიწევიაო?"
- "საბედოს საძებნადო!"

ჩიამ, "ძვალწვრილი ქალი არ შეირთო, სუსტი და აზიზი იქნებაო!"...
"ჯანიანი ნახე ვინმე, სახლ-კარს კარგად მიგიხედოსო!"...

"ისე, მართალია ეს კაციო" - გაიფიქრა სასიძომ...
"ეს რა სასარგებლო რჩევა მომცაო" - ეამა!

გააგრძელა გზა...

მიჰქრის, მიაგელვებს ბედაურს... მიადგა მდინარის განიერ ნაპირზე მომლოდინე ბორანსა და მწითურ მებორნეს...

- "ჩამოიქვეითე, მუხლი გაშალე, პურ-ღვინო დამიჭაშნიკეო" - მწითურმა...
- "აგაშენებს ღმერთიო!" - დაილოცა გოლა...

დასხდნენ იქვე, მებორნის ფანჩატურში, მოჰყვნენ ამ მთისას და იმ ბარისას...

მწითურმა: "საით გაგიწევიაო?"
სასიძომ: "საბედოს დავეძებო!"

- "თუ ასეა საქმე, ერთ სასარგებლო რჩევას მოგცემ და ყურად იღეო: გაუცინარი ეძებე, თვალჟუჟუნა - ღიმილიანი ქალი არ გამოგადგება... ქარაფშუტა, მატრაკვეცა და შარახვეტია იქნებაო!"

ვაჟი დაფიქრდა და: "ეს რა ჭკვიანური რჩევა მომცა, აბა, ქარაფშუტა ცოლი რა თავში სახლელად მინდაო?!"

ასე დასვენებულ - ნასადილებ - პატივნაცემ - დამოძღვრილი მოახტა ცხენს და გააგრძელა გზა...

წინ, ჯერ კოხტა კაცი შემოხვდა, წვერ-ულვაშ დაწკეპილი... და უშურველად დაარიგა: "უმზითვო ქალი არ მოიყვანო, მზითვიანი ეძებე, არ წააგებო!"

- "ეჰ, მთავარია გოგო მომეწონოს, იმის მზითევი რად მინდა?! - ქონებაც მაქვს და ცხოვრებაც! - ცოლის მზითევს დავხარბდეო?!"

კოხტამ კიდევ: "ზედმეტი ლუკმა ყელზე ვის დასდგომიაო?!"
"ისე, მართალია ეს კაცი და კაი გონიერი რჩევაც მომცაო!" - ამ ჩვენმა...

მერე ქოსა შეხვდა და იმანაც თავისი უთხრა: "ძალიან ლამაზი ქალი არ შეირთო; პრანჭია იქნება და აბა, სულ სარკის წინ მოტრიალე ცოლი რაში გამოგადგებაო?!"

ჩვენი სასიძო კიდევ, მიდის - მიუხარია: "ეს რა კარგ ფეხზე გამოვსულვარ, რამდენი სასარგებლო რამ შევიტყვეო... ახლა უკვე, მე ვიცოდე და ჩემმა ბიჭობამო!"...

ამ ფიქრებში შემოაღამდა კიდეც:
ჩამოქვეითდა, მიდგა-მოდგა და ღამის გასათევიც ხელდახელ შეარჩია...

ცხენი საბალახოდ მიუშვა, თავად ნაბადი დაიფინა, წამოწვა და ვარსკვლავებით მოჭედილი ცის ჭვრეტით ტკბება...

ამ ვარსკვლავების ციაგში ჩაძინებულს ესიზმრა, რომ ვითომ სამოთხის ბაღშია: აქეთ ღელე მოჩხრიალებს, იქით ნაირფერი ყვავილებით გადაპენტილი მინდორი აფრქვევს თავბრუდამხვევ სურნელებას, ჩიტები ჭიკჭიკებენ, ბულბული გალობს და გარშემო ყველა სულიერი სულგანაბული გარინდულა - გასაოცარი ჰანგების მოსმენით დამტკბარი...

გამოეღვიძა... მზე თავს დასჩახჩახებს... მიიხედ-მოიხედა: ფურისულებით მოჩითულ მინდორში წევს და ირგვლივ ისეთი ნელსურნელება ტრიალებს, თითქოს, ქვეყნად თუ რამ ყვავილია - ყველა ამ მინდოში ჰყვავის!

წამოიწია და რას ხედავს: იქვე, ღელეში, ყმაწვილი ქალი ჩამდგარა (ქალი კი არა - შველი) და ბატებს არწყულებს...
ისეთი პირმშვენიერია, რომ კალმით ნახატი გეგონება!

ძველი, გახუნებული, გაცრეცილ - დაკემსილ - გაფლაშული ჩითის კაბა ჩაუცვამს... მძიმე, თავთუხისფერი ნაწნავი ლამის მუხლამდე სცემს... ხელში სამწყემსი წკეპლა უჭირავს და თეთრყირმიზ სახეზე ისეთი ნათელი გადასდის (თვალებიც კი უცინის), თითქოსდა, წკეპლის მაგივრად საიმპერატორო კვერთხი ეპყრას ხელთ!

- "გოგო, ვისი ხარ შენო?" - გასძახა!
იმან კიდევ: "არავისიც არ ვარ, ობოლი ვარ - სოფელმა გამზარდაო!"

- "მაშ, ვის ვსთხოვო შენი თავიო?"
- "აბა, მე რა ვიცი; ვისაც გინდა იმას სთხოვეო!" - გულუბრყვილოდ შესცინა, ბატები წინ გაირეკა და ღიღინ-ღიღინით დაადგა ბილიკს...

გოლამ: "მოიცა, გოგო, სად გარბიხარ, მთელ სოფელს ხომ არ ვსთხოვ შენს თავს?!"
"ისე წამომყევი, არ ვარ დასაწუნი ბიჭიო!"...

იმანაც, განა რამე უპასუხა: გაუღიმა და თავი დაუქნია, თანხმობის ნიშნად!
ამ ჩვენმა სასიძომაც, შემოისვა თავისი საბედო ცხენზე - გამოსწია შინისკენ და სიცოცხლის ბოლო წუთამდე ისე უყვარდა ეს თავისი უმშვენიერესი, შვლისფეხება, ხორბლისფერ დალალებიანი, სახეგაცისკროვნებული, უმზითვო ცოლი, რომ მზე და მთვარე მასზე ამოსდიოდა!

ჭირი იქა და ლხინი აქა!

ეჰ, მოგეცათ სიკეთე, ზღაპარს ყოველთვის ზღაპრული დასასრული აქვს, მაგრამ სინამდვილეში ეს ამბავი არაზღაპრულად დასრულებულა:

ჯერ ტყუპი ქალ-ვაჟი შესძენვიათ, შემდეგ თვალებხატულა გოგო და ცხოვრობდნენ ისე ტკბილად, ისე ბედნიერად - რომ თავის თავს დანატროდნენ!

მერე ზამთარი დამდგარიყო: ცივი, სუსხიანი და უხვთოვლიანი... ჰოდა ერთ დღესაც, დაუბანია ეს თავისი მზისფერი დალალები, გოლას შვლისფეხება ცოლსა და ნაბანავები გამოსულა გარეთ (ვიღაცის დასახვედრად თუ გასაცილებლად) - ასე გაციებულა, საბრალო; მძიმედ გამხდარა ავად; ფილტვების ანთება დამართნია, მაღალი სიცხეებით და ვეღარც გადაურჩენიათ!
 
ოცდაშვიდი წლისა ყოფილა, მეტის კი არა... გოლიათი გოლა - ოცდაცხრისა და სადღაც ერთი თვეში, უკან მიჰყოლია საყვარელ მეუღლეს!
(ვერ გადაუტანია ცოლის სიკვდილი და დარდისგან გული გაჰხეთქვია)...

მათი ობლები მამიდებს გაუზრდიათ და საუკეთესოდაც აღუზრდიათ:
წარმოსადეგი დები ჰყოლია გოლას და უაღრესად კეთილშობილი!
(მათზე სულ იმას იძახდნენ: "გაიხაროს მაგათმა გამჩენმა, ცივ ქვაზე დაასახლებენ და აცხოვრებენ კაცსაო, ისეთი მადლიანები არიანო... ისეთი ხელმარჯვეები, ისეთი გამრჯენიო!")...

მადლიანები იყვნენ, აბა, რა?! - სამ ობოლ მარგალიტს, რომ გამოზრდი და ობლობას არ აგრძნობინებ, ამაზე დიდი მადლი რაღა გინდათ?!

აი, რა ვქნა რა, მადლიც სიყვარული მგონია... სიკეთეც, სათნოებაც, გულის სითბოც და სხვაც ყველაფერი - თუკი რამ საუკეთესოა ამქვეყნად: ვგონებ, ყველაფერი სიყვარული უნდა იყოს!

ვფიქრობ, სიცოცხლეც სიყვარულია... ჰოდა სიცოცხლით სავსე სიყვარული, დაიარება კარდაკარ და სასწაულებს ახდენს!
თან უკვდავია... მარადიული და უსასრულო, როგორც სამყარო!
შესაძლოა, სამყაროზე ბევრად მეტიც კი არის; ვინ იცის...

"სიყვარული აროდეს არ გარდავა, თუმც რომ განქარდეს წუთისოფელი, დადუმდეს ენა და უქმი გახდეს ცოდნა ყოველი!"...
(დასასრული)


ამბავი გამოგონილი არ გეგონოთ, ზუსტადაც რომ, ნამდვილია:
ჩემი დიდი ბებია - ბაბუის (დედის მხრიდან) სიყვარულის ისტორიაზე მაქვს საუბარი!

სიმართლე გითხრათ, მაგდენი ნამდვილად არ ვიცი, თუ სად გაიცნეს ერთმანეთი, როგორ და რა ვითარებაში... მაგრამ ეპილოგი სრული სიმართლეა:
საოცარი სილამაზის წყვილი ყოფილა (დედის მხრიდან ძალიან ლამაზი ნათესავები მყავს) და სიგიჟემდე ჰყვარებიათ ერთმანეთი!

ბებიაჩემი 3 წლის იყო მშობლები რომ გარდაეცვალა და უფროს და-ძმასთან ერთად მამიდებმა გაზარდეს:
საუკეთესო განათლებაც მისცეს ძმიშვილებს და სხვა მხრივაც ზედ გადაჰყვნენ!
(ბებიაჩემი, მაგალითად, დღემდე თავისი სამზითვო ნივთებით და ძვირფასეულობით იწონებს თავს)... :D

მშობლები, რა თქმა უნდა, არ ახსოვს (პატარა იყო ძალიან), მხოლოდ ფოტოებით იცნობს, ასე ვთქვათ, მაგრამ მისი და-ძმა გაცილებით უფროსები იყვნენ და შესაბამისად, ყველაფერი უკეთ ახსოვდათ...

ბებიაჩემის დისგან გამიგონია: მამაჩემი რომ ამბობდა, ჩემს ცოლზე მეტად ვერავის შევიყვარებო, ძალიან მწყინდა (მეგონა, არ ვუყვარვათ შვილებიო), მაგრამ დრო რომ გავიდა და ჭკუაში ჩავვარდი, მერე კი მივხდი - რა მამა მყოლიაო!
(ის რომ მახსენდება, თუ როგორ განიცდიდა დედაჩემის გარდაცვალებას ხომ, საერთოდ; მისი ცოდვით ვიწვებიო)...

და ეს ნამდვილად არ გახლავთ - რაღაც განსაკუთრებული შემთხვევა, რამეთუ არაერთი მსგავსი ისტორია მსმენია, ქართულ სინამდვილეში, რომ ქმარმა ვერ გადაიტანა ცოლის გარდაცვალება!

სხვათა შორის, ერთი ისეთი ამბავიც გამიგია, რომ შესაძლოა ვინმეს ეცნოს, რამეთუ ქმარი იყო პოეტი (რამდენადაც ვიცი), ხოლო მისი ცოლი (ეთერი ერქვა) მშრალ ხიდზე ვაჭრობდა...
ძალიან საყვარელი ქალი იყო: კულტურული, ინტელიგენტი... და პირველ რიგში, მასთან მივდიოდით ხოლმე რამის შესაძენად!
(სახლშიც ხშირად წაგვიყვანია მანქანით და აქედან ვიცი, რომ ვაჟაზე ცხოვრობდა)...

ერთხელაც მივედით, მაგრამ მის ადგილზე დაგვხვდა სხვა ქალი... მოვიკითხეთ, გვითხრეს მისი გარდაცვალების ამბავი და ისიც დააყოლეს, რომ ქმარი ძალიან განიცდიდა და ფანჯრიდან გადამხტარაო!

ნუ, განცდით, ალბათ, ნებისმიერი ადამიანი განიცდის მეუღლის გადაცვალებას: ზოგი მეტად, ზოგი ნაკლებად (სულ რომ ვერ იტანდეს, რაღაც განცდა მაინც ექნება, ყველა გარიანტში) - საუბარი იმაზე მაქვს, თუ ვინ ვის ჩაჰყოლია საფლავში!
მე, პირადად, მსგავსი არაფერი მსმენია, სადმე სხვაგან, საქართველოს გარდა... იმ უბრალო მიზეზის გამო, რომ მხოლოდ ქართველებს აქვთ რაღაც განსაკუთრებული სიყვარულის ნიჭი და მეც, რაც მართლა უნიკალური გვაქვს, იმაზე მოვყევი თორემ, ის რა სალაპარაკოა, რაც ნებისმიერ ერს უხვად აყრია თავზე?!
(მით უმეტეს, გარყვნილებაზე ღაღადისი რა საკადრისია, თან ლექსად?!)... : /

ისე, არ არის გამორიცხული, რომ ამ უდიდესი სიყვარულის ნიჭმა გადაგვარჩინა ეს ერთი მუჭა ხალხი... ეტყობა, ისე გვიყვარდა სიცოცხლე, რომ როგორღაც თავი გაგვქონდა, მხოლოდ იმიტომ, რომ რაც შეიძლება დიდხანს გვეყურებინა მზისთვის და ჩვენც გვეარსება ამ ცისქვეშეთში!

კიდევ სხვა მრავალ, თვალსაჩინო მაგალითებსაც მოგიყვანთ, თან ცხელ-ცხელს!
(საუკუნეები გავიდა, მაგრამ დღემდე არაფერი შეცვლილა ამ მხრივ და გეტყვით რატომაც)...

თუნდაც თანამედროვე ავტორების შემოქმედებას გადავხედოთ:

დედის ბეჭედი / გიო ზედვაკელი
დილით  ადრე  ვდგები და / გიო ზედვაკელი
ოდა სახლი / გიორგი ყელბერაშვილი
ყოველ დილით, სადღაც შვიდ  საათზე თუ  რვის  რაღაც  წუთებზე, ჩემი დის ტელეფონი რეკავს და  მატყობინებს, რომ უკვე გათენდა... / გია არგანაშვილი

​

ბუნებრივია, ამ შემთხვევაში, ნაწერების მხატვრულ ღირებულებაზე არ მაქვს საუბარი!
რაღა თქმა უნდა, საუბარი მხოლოდ შინაარსზე მაქვს - თან ისეთზე, უდიდესი სითბო და სიყვარული რომ ათქმევინებს კაცს, თორემ უმეტესობას ადამიანებისა თავშიც ნაკლებად მოუვა აზრად - მსგავსი რამ დაწეროს... შესაბამისად, თვალიც კი არ მომიკრავს არსად, რომ ქართველის გარდა ასეთ დედაშვილურ სიყვარულზე მოეთხროს ვინმეს, ასეთ დაძმობაზე, ბებია - ბაბუის მიმართ ამხელა სიყვარულზე, პატივისცემაზე, მონატრებაზე და ა.შ...

გარდა ამისა, სულ ახლახანს, ახალგაზრდა პოეტი ქალბატონი გადაიცვალა და ისე მწარედ დაიტირეს მეგობრებმა, ისეთი საოცარი ლექსები მიუძღვნეს, რომ მე, პირადად, მსგავსს არაფერს შევსწრებივარ სადმე სხვაგან, საქართველოს გარდა!

და ნურც იმაში შემედავება ვინმე, რომ არც მწუხარების თამაშის უნარი გაგვაჩნია კაცთა მოდგმას, არც სიხარულის და არც სიყვარულისა:
მე თუ მკითხავთ, არარსებულის თამაშის უნარი საუკეთესო მსახიობებსაც კი არ გააჩნიათ, შესაბამისად, ნებისმიერი მსახიობი თამაშობს თავის თავს - სცენაზეც და ცხოვრებაშიც!... რამეთუ, ვერცერთი, თუნდაც გენიალური, მსახიობი, უბრალოდ ვერ შესძლებს იმის გადმოცემა - გამოხატვას, რაც მასში არ დევს; როგორი კარგი იმიტაციის უნარიც არ უნდა ჰქონდეს - მაინც ვერ შესძლებს!

ასევე ნებისმიერი არამსახიობი, მთელი ცხოვრება, თამაშობს, მხოლოდ, საკუთარ თავს: ვინ კარგად, ვინ ცუდად... მოკლედ, ვინც როგორ ახერხებს!
("კოკასა შიგან რაცა დგას, იგივე წარმოსდინდების!", ანუ)... ;)

თქმის კი, იმის თქმა მინდოდა, თუ რამხელა სიყვარულის უნარი მოგვდგამს გენეტიკურად და თქვენ კიდევ: "ინცესტიო"!
(კარგით რა, ნამუსი აღარ არის?!)... : /

დავიშოკე, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით, ხსენებული "ლექსი" რომ წავიკითხე... : /

აქ შეგნებულად არ გამოვფენ მსგავს ამორალობას, მხოლოდ კომენტარებით შემოვიფარგლები:

 

ავტორი: ნინო დარბაისელი
ჟანრი: პოეზია
18 ოქტომბერი, 2018

ლოცვა უსირცხვილობისათვის

​

კომენტარები (17) ილუსტრაციები (0) რეცენზიები (0)
1. როგორი აქტუალურია, ტკივილიანი და კარგად წასაკითხი, გულთან და გულში  მისატანი.
ქეთი გაბინაშვილი. 2018-10-19 09:26:10

​

"აქტუალურია"ო?!... : /

გურამ დოჩანაშვილს დავესესხები: "ქალბატონო, თქვენ ხომ არ გაჟრიალებთ"?!... :O)

ნუ, ახლა, იმისთვის ვინც ნეხვის გროვაში იქექება დღენიადაგ... ნებისმიერი უწმინდურობა, რაც განავალში მოიაზრება, აქტუალური იქნება, ყველა ვარიანტში!
(ჩემთვის აქტუალური კი არა და, გაოცებისგან პირდაღებული დავრჩი; ჯერ კიდევ შოკში ვარ)... : /

​

2. თემა უმძიმესი
ლექსი ძალიან კარგი
ყოჩაღ ქალბატონო ნინო
მაგარია ძალიან
ალალი 5
ამინ
ნ-ი-კ-ი. 2018-10-19 10:02:30

​

რა გითხრათ, აბაა, ვისთვის როგორ!
(ჩემთვის ისეთი შეურაცხმყოფელი იყო ამის წაკითხვა, რომ სიტყვებით ვერ გადმოვცემ)... : /

"ყოჩაღ" კი არა, ამით, დამწერმა, ნებისმიერი ქართველი მიწასთან გაასწორა იმდენად, რამდენადაც არა მხოლოდ ქართულად შეუთხზავს - დაუწერია, არამედ, ზუსტადაც რომ, ქართველებზე შეუთხზავს - დაუწერია; ასე გამოუვიდა!
(აი, ცხვირი რომ შეურცხვეს და თავსლაფი რომ დავასხი: ძვირის მთქმელსაც და მისთვის ტაშის დამკვრელსაც)... : /

​

3. 5
ოთარ რურუა. 2018-10-19 12:36:49

​

ამ ოთარ რურუას დიდ პატრიოტ მამულიშვილად მოაქვს თავი... და ეტყობა, პატრიოტობა - მამულიშვილობა ბრტყელ-ბრტყელი ფრაზების სროლა ჰგონია!

ვაი-პატრიოტებს კი, პატრიოტობა ის ჰგონიათ: რაც კარგი გვაქვს (საუკეთესო, მით უმეტეს) იმაზე რომ ხმას არ იღებენ, ხოლო ყველაფერ ცუდზე - ურცხვად რომ გაჰკივიან, ბოლო ხმაზე, შეურაცხადებივით!... : /

​

"რუბრიკიდან „მთის სურნელი“", ავტორი: ოთარ რურუა
ბარელი ვაჟის წერილი
„სიყვარულს მალვა უნდაო“, თქმულა... ნაწილობრივ არ ვეთანხმები, რატომ უნდა დამალოს ადამიანმა, როცა მას უყვარს?!
ჰოდა, რა დასამალია, ერთი ხევსურის ქალაი შემიყვარდა, ნარნარი და ტანწერწეტა, ლამაზი და ნიჭიერი, მაგრამ ხევსურები ამაყი ხალხია, მცირეოდენ წყენასაც კი არავის აპატიებენ!
ბარისა და მთის ხალხი ცა და დედამიწასავით განსხვავებულია, ბარელი ვარ და ვიცი: ისეთი სიყვარული შეგვიძლია, ალენ დელონსაც რომ შეშურდება!
არ ვიცი როგორ მიიღებს ხევსურის ქალაი ბარელის ამ სიყვარულს, ან საერთოდ მიიღებს თუ არა, მაგრამ ერთ რამეში დარწმუნებული ვარ: სიყვარულს ისეთი ძალა აქვს, ამაყი ხევსურის დამორჩილებასაც შესძლებს!
ოთარ რურუა
ოთარ რურუა. 2019-03-21 14:41:44

​

დახეთ, "„სიყვარულს მალვა უნდაო“, თქმულა... ნაწილობრივ არ ვეთანხმები, რატომ უნდა დამალოს ადამიანმა, როცა მას უყვარს?!"ო... :O)

სიყვარული, ალბათ, უფრო იმიტომ უნდა დამალოს, რომ:
ჯერ ერთი, სასიყვარულო ამბები ერთობ პირადულია!
მერე მეორე, იმდენი მტერი და მოშურნე შეიძლება გამოუჩნდეს კარგ წყვილს, რომ ავი ენების ტარტალით ერთმანეთსაც კი დააშორონ შეყვარებულები!

ხოლო მსგავს სიბილწეს (აგერ 5 რომ დაუწერია, დიდი ამბით) მალვა იმიტომ უნდა, რომ:
ჯერ ერთი, სირცხვილია ამაზე საუბარი!
მერე მეორე, ერთი ნათქვამი სიბილწე უამრავ მსგავს სიბილწეს, თუღა, წარმოშობს, თორემ სხვა მისგან რა ხეირი?!... : /

​

"ზვიადი და მერაბი", ავტორი: ოთარ რურუა
1989 წლის იანვარ-თებერვალია, დედასთან ერთად ბაკურიანში ვისვენებ, ეროვნულ-განმანთავისუფლებელი მოძრაობა სულ რაღაც ორი-სამი თვის დაწყებულია.
თებერვლის თვეში მერაბ კოსტავამ ისტორიული სიტყვა წარმოსთქვა პარლამენტის შენობაში: „ჩვენი გამარჯვების გზა დიდგორზე გადის!“
ცნობილია რომ მერაბი არაჩვეულებრივად მღეროდა „შავლეგოს“, რომელიც შალვა ახალციხელს ეძღვნება. მე თურმე დიდი სიამოვნებით ვუსმენდი, დედამ მითხრა: ჯერ კიდევ აკვანში იყავი, „შავლეგოს“ რომ ღიღინებდიო. :)

​

ისევ ავბღავლდი ხარივით,
მტკივა ქართული იარა,
არ დააყაროთ მარილი,
შველა მსურს, სხვა რამ კი არა.

​

რამე ისეთი მიმღერეთ
გულზედ მომხვდეს და წამლეკოს,
მახსოვს დედაც კი სტიროდა,
როცა ვმღეროდი „შავლეგოს“.

​

ამ სულისკვეთებით, ასეთი სულისკვეთებით გამზარდა, ყოველთვის მეუბნებოდა: „არასოდეს გადაუხვიო მერაბისა და ზვიადის გზიდან, ეს საქართველოს გზაა!“ მეც დღემდე ვაგრძელებ ქრისტესმიერ ძმათა გზით სიარულს.

მე ოთხმოციანელთა თაობის წარმომადგენელი ვარ! - იმ ოთხმოციანელთა, რომელთაც ბავშვობა წაართვეს, რომელთაც ომების მეტი არაფერი უნახავთ. ჯერ იყო ეგრეთ წოდებული „სამოქალაქო ომი“, შემდეგ აფხაზეთის ომი, შემდეგ კიდევ ერთი - აგვისტოს ომი.

​

დაბოლოს:

ზვიადი და მერაბი

„ერთადერთი სამშობლო დღესაც ერთადერთია!“ მორის ფოცხიშვილი
ზვიადი და მერაბი,
მერაბი და ზვიადი,
პირნათელი წავიდა
ღმერთთან ორი დიადი.

​

რა არ ნახეს ამქვეყნად,
რა არ გამოიარეს,
ერთად საქართველოსთვის
ბეწვის ხიდზეც იარეს.

​

ჩვენც - მიმდევართ მათი გზის
გვსურს ამ ერის დიდება,
ჩვენც მათსავით განვიცდით,
თავგანწირვა გვინდება.

​

ვწერთ და ვეტრფით მათსავით
საქართველოს ერთიანს!
„ერთადერთი სამშობლო
დღესაც ერთადერთია!“

ოთარ რურუა
ოთარ რურუა. 2019-03-26 15:16:03

​

აგე, „ჩვენი გამარჯვების გზა დიდგორზე გადის!“ო!... :O)

ნუ, ახლა, ეგ ვისთვის როგორ:
ვისთვის - დიდგორზე გადის და ვისთვის - ინცესტის პრობლემის გადაჭრის საკითხის საჯაროდ განხილვაზე, თან "ლექსად"ა!... : /

​

4. 5!
<3
ნინა გორდაძე. 2018-10-19 12:43:54

​

ნინა გორდაძემ: მართალია ერთობ სიტყვაძუნწად, მაგრამ უმაღლეს შეფასებას გიწერ, მიყვარხარ და მევასებიო!... :O)

ეტყობა, ისეთი შთაბეჭდილებების ქვეშ იყო, რომ ორთავ ხელი წაერთვა და მეტის დაწერა ვერაფრით ვერ მოახერხა!
(საინტერესოა, ჩემთან რა წაიკითხა ისეთი, რომ ამ სიტყვაძვირ "მკითხველს" ლაპარაკის საღერღელი აუშალა, თან იმ დონეზე, რომ კაი გვარიანი "ტირადა" წარმოათქმევინა, წერილობით, რასაკვირველია, მაგრამ ამაზე მოგვიანებით გიამბობთ)... ;)

​

5. მტკივნეული ამბავი  საოცარი ოსტატობით გადმოცემული .
ნიკიიი, თუ მგეწონა დაწერე "ამინ" თუ არა და "გაატარე" - გამახსენა შენმა ამინმა :)))))))))
ნინო ქადაგიძე. 2018-10-19 20:39:28

​

უყურეთ თქვენ, ნინო ქადაგიძეც გამოცხადებულა: "მტკივნეული" გომ-პლიმენტიც უთხლეშია და არც ჰიუმორი დაუშურებია!
(ყოჩაღ დიაცო, ანუ)... :O)

​

6. მართლაც მტკივნეული თემაა.
გამართული ნაწერია, მაგრამ ეს"ძუძუკოები"ისეთია,  ყურის ბარაბანში რომ გაიჭედა,ძირითადად დაახშო დანარჩენი.
ქ-ნო ნინო, გკითხულობთ და გულწრფელად გაფასებთ, ჩემი მოკრძალებული შეხედულობით.
სკაფანდრს მოვიმარჯვებ მაინც.:))
თქვენ ბევრი წარმატება!
ანა ჯავახიშვილი. 2018-10-19 22:56:37

​

7. მას კობა ჩემო კარგებო. ვვარაუდობდი, რომ ამ ლექსს ყველა დუმილით ჩაუვლიდა და თითოეული კომენტარი უსაზღვროდ მახარებს.
ანა საყვარელო, როდის ყოფილა შემთხვევა, რომ მე არ გამხარებოდა  ჩემი რომელიმე ტექსტის მიერ ვინმეს გამოთქმული შენიშვნა?
მაგ სიტყვაზე ბევრი ვარიანტი მოვსინჯე, ზოგი იზამს ი მეჩვენა, ზოგი ირონიული და ა. შ
ხომ არა გაქვთ რამე  უკეთესი ვარიანტი, რომ  მომაშველოთ?
ნინო დარბაისელი. 2018-10-20 00:22:18

​

დავუშვათ: მკვახე ლეღვივით გამობურცული (ან ამობურცული) კოკრები, ან ბორცვები (მკვახე ლეღვის გარეშე)...
(თუმცა, იმას რაღა მნიშვნელობა აქვს: მხატვრულად ითქვა მსგავსი რამ, თუ არამხატვრულად?!)... : /

​

8.
ბრავო, ესეც ითქვა ბოლოს და ბოლოს. 5.
ნეფერტარი. 2018-10-20 02:36:17

​

:D :D :D  დახეთ, ნეფრიკოსა, რავარი მოსწონებია ინცესტზე ქადაგისი: "ბრავო,"ო, "ესეც ითქვა ბოლოს და ბოლოს."ო, "5."ო, ჯაყოის მზემანო!... :D

(სასაცილო კი არა სატირელია ის, რომ გულუბრყვილოდ მეგონა: ნეფრიკოზე უარესი ცხოვრებაში არავინ მინახავს, ამაზე უარესს იმედია აღარც ვნახავ, ნურც ნურასდროს მენახოს-თქო და აჰა, თუ არა; "კაცი ბჭობდა - ღმერთი იცინოდაო")... : /

​

9.
მათრახის გატყლაშუნებასავით  ლექსია ...
jonatan livingstoni. 2018-10-20 14:17:54

​

თურმე, სიბილწეზე საჯაროდ ღნავილს "მათრახის გატყლაშუნება" რქმევია ქუთეისურად?!... :O)

​

10. :(
გულიანა. 2018-10-20 16:53:54

​

11. წინა კომენტარი ჩქარ- ჩქარა დავწერე და დაპოსტვის მერე არც დამიხედავს. ახლა ვნახე და გულს შემომეყარა.
ვდებ ჩასწორებულს.
მადლობა, ჩემო კარგებო!
ვვარაუდობდი, რომ ამ ლექსს ყველა დუმილით ჩაუვლიდა გვერდს და თითოეული კომენტარი უსაზღვროდ მახარებს.
ანა საყვარელო, როდის ყოფილა შემთხვევა, რომ მე არ გამხარებოდა  ჩემი რომელიმე ტექსტის მიმართ ვინმეს გამოთქმული შენიშვნა?
მაგ სიტყვაზე ბევრი ვარიანტი მოვსინჯე, ზოგი უხამსი მეჩვენა, ზოგი -  ირონიული  ზოგი -  მეტისმეტად ცივი და დისტანციური და ა. შ
ხომ არა გაქვთ რამე  უკეთესი ვარიანტი, რომ  მომაშველოთ?
ნინ
ნინო დარბაისელი. 2018-10-21 12:17:05

​

ასეთი კითხვა მებადება: ლიტ. პორტალზე, ავტორმა, რასთან დაკავშირები უნდა დაწეროს კომენტი "ჩქარ- ჩქარა"?!

მოსდევს ვინმე, უკიდურეს აუცილებლობას წარმოადგენს კომენტარის დატოვება, თუ რა?!... :O)

რა სისულელეა!
თუ მოსდევს ვინმე, გზას ბარაქა დააყაროს - თავს უშველოს!
(ვის რაში ჭირდება მისი ჩიქორთული ნაბოდვარი?!)

მაინც რა დანიშნულება და ღირებულება აქვს?!
მით უმეტეს, თუ აზრი სათანადოდ არ არის დაწერილ - გადმოცემული, ისევ და ისევ ლიტერატურულ რესურსზე, საერთოდ რატომ უნდა დაწეროს?!
(ნუ, რასაკვირველია, სინდისის ნატამალი რომ გააჩნდეს)... : /

​

12. ლექსი- ამბოხი.  აუცილებლად წასაკითხი, აუცილებლად გასაზირებელი და აუცილებლად მხარდასაჭერი!!!!
ანა-ბანა. 2018-10-21 13:59:58

​

13. მადლობა, ანა-ბანა!
ნინო დარბაისელი. 2018-10-24 11:02:51

​

14. კარგია და დროული ამ სატკივარის გამომზეურება.
ელადა. 2018-10-29 13:56:51

​

მოკლედ, ეს ხალხი იმ დონეზე ჰგავს ერთმანეთს, რომ თავის გადაპარსვაც არ სჭირდებათ; ისედაც ვერ გაარჩევ ერთმანეთისგან!
(ჩემთვის, პირადად, გამაოგნებელია ის ფაქტი, რომ ლიტ. პორტალზე თითქმის არ მოიძებნება ავტორი, რომლსაც კომენტარის დაწერა შეუძლია)... : /

​

15. ქალბატონო ნინო,
ვინაიდან ქულები ამომეწურა იძულებული ვარ ჩემი რჩეული ლექსი ამ ნაწარმოების ქვეშ განვათავსო.
ვფიქრობ ძალიან მოუხდება ინგლისური ენა )))

​

The world  (სათაურის თარგმნაში მოგეხმარეთ ) ))))

​

იქმნა სამყარო, ადამიანიც
და გოლიათებს ეჭირათ მხრებით,
ასე ჰყვებიან

​

და სჯერა ალბათ ვიღაც მიამიტს.
(თუ დაუჯერებ არსებობს ბედიც)
გედავებიან.

​

ზოგი იძახის: "კუს ბაკანზე ვცხოვრობდით თურმე
და ნება-ნება მისდევდა ნაპირს"
გაგიჟდა ხალხი!

​

მე კი გეტყვი, რომ ნურავის უსმენ
ადექი, წადი, სამყაროს გაცდი
მითები დაგღლის!

​

გუშინ, ქუჩაში დავინახე გამხდარი ბიჭი
მხრებით სამყარო რომ დაჰქონდა
ცრუ რწმენის შემრცხვა

​

"მა, ნახე მტრედი" -გაიხედა აქეთ და იქით
ისე, უბრალოდ მომაგონდა
მხარზე შესმული მისი შვილი სწვდებოდა ზეცას

​

და მივხვდი, ჩვენი სამყარო გვაქვს და ჩვენი მითი
დაბრუნებული რწმენასავით.. გამხდარი ბიჭი...
სერენა რომერსონ. 2018-11-06 19:23:14

​

:D :D :D  დახეთ, სირენოვანს რავარი "ლექსი" აუ-რჩევია და როგორ "გაუმხნევებია" ინცესტზედ ფრიად შეჭირვებული აფტორთაგანი... :O)

ეს საბრალონი, სულ ქულებზე როგორ უნდა მოსთქვამდნენ და გოდებდნენ... წარმოდგენაც კი მიჭირს, თუ როგორი ქვაწვია უნდა იყოს კაცი, რომელსაც ვიტუალური ქულები ენანება ვირტუალური შეფასებისთვის და ეს მშოკავს!.. : /

ამასაც არ დასჯერდნენ და მოგვიანებით იმაზე აზუზუნდნენ: ქულები მეხარჯება, კომენტს აქ ვერ დავწერ, იქ დავწერო!... :O)

ნეტა, ის მაინც ვიცოდე რაში სჭირდებათ ქულები, რომელსაც, ფაქტიურად, ვერაფერში გამოიყენებ?!
თან, დანახარჯზე ზუსტად ისინი წუწუნებენ, ვინც უამრავ კომენტს ტოვებს!
(კომენტარების წერაში ქულები ემატებათ; ანუ სხვასთან დაწერს კომენტს და ისევ აიმატებს ქულებს)...

გარდა ამისა, თვეში ერთხელ 500 ქულა ერიცხება ნებისმიერ იუზერს... ჰოდა, ამიხსენით რა, საუკუნეში ერთხელ რომ გაიმეტონ დასახარჯი ქულები უხმოდ, წუწურაქობის გარეშე, დიდი ძალა დაადგებათ, თუ საგვარეულო ადგილ-მამულებს ჩამოართმევს ვინმე?! ... :O)

ეს ისედაც ვიცოდი, რომ კაცი თუ დამწვარ-დადაგულია ბუნებით, იმას აღარაფერი ეშველება... მაგრამ ვირტუალური წუწურაქი - მათხოვრები კი, ნამდვილად პირველად ვიხილე, ამასთან "ხელოვანნი"!... :O)

მთელი უბედურება იმაშია, რომ სიძუნწე, თავისი არსით, არის გლახაკის ფსიქოლოგია, შესაბამისად, შანსი არ არის რომ გამდიდრდეს ადამიანი, რომელიც ამ დონის მეწვრილმანეა, შესაბამისად, მოუწევს მთელი ცხოვრება ხელის კანკალით გროშების თვლა, მაგრამ ამ დაგლახავებულ ხალხთან ხელოვნება რა კავშირშია ვერ ვხვდები!
(მაინც რასთან დაკავშირებით გადაწყვიტეს რომ შესაძლოა, ხელოვნების რომელიმე სფეროსთან რამე ესაქმებოდეთ?!)... : /

​

16. ბევრის მიჩუმათებული ტკივილი რა ოსტატურად გამოამზეურე!
აი, ლექსი - შინაარსით, ფორმით, შესრულების ტექნიკით და ემოციური პლასტით, ძალიან კარგია, ჩემო ნინო!
თანანა. 2018-11-08 20:43:54

​

17. საოცრად კარგია
ხასიათი მეწვის. 2018-12-07 16:13:30

​

ერთი სიტყვით, ასეთი ამბებია!
არადა, სიმართლე გითხრათ, ეს ავტორი მომწონდა, შესაბამისად, ორმაგად დაშოკილი ვარ: მსგავსი რამ, რამ დააწერინა?!... : /

"ლოცვა უსირცხვილობისათვის"ო?!

ანუ: მთქმელის ღრმა რწმენით, ამდაგვარი - უკიდურესი ზნედაცემულობა, მხოლოდ "უსირცხვილობაა" და მეტი არაფერი?!
(და თავად რომ მსგავსი "უსირცხვილობა" უსირცხვილოდ გალექსა და საქვეყნოდ გამოფინა, ეს უსირცხვილობა არ არის?!)... : /

და თან, "ლოცვა"ო?!
რა ლოცვა, ხალხო, ნუ გადამრიეთ რა: უღმერთობაში მაინც მოერიდეთ ღმერთის სახელით სპეკულაციას!
(ღმერთი რომ არსებობდეს, უმწეოს დააჩაგვრინებს ვინმეს და მით უმეტეს, ღვთის მგმობელ - ჯოჯოხეთის მოციქულებს დააჩაგვრინებს?!)... : /

"ღმერთო, უშველე"ო?!
და მაინც, როგორ უშველოს?!
(ნუ, გასაგებია, ხომ, რომ ვერ შველის)... :O)

უარესი: ბიბლიაში ინცესტის მეტი რა არის?!
(ისევე, როგორც ნებისმიერ ანტიკურ რელიგიურ მოძღვრებაში)...

ანტიკურ ღმერთებზე საუბარი აღარ მაქვს!
ადამიანებზე გაცილებით მეტი ძალა ჰქონდათო და მათზე გაცილებით მეტს სჩადიოდნენო: ავსაც და კარგსაცო, თან უხვადო!
(მოკვდავნი როგორც უბნობენ)... ;)

სასაცილოა, სატირელი რომ არ იყოს ის ფაქტი ფაქტთაგანი, რომ ადამიანებმა ღმერთი (არაერთი) მოიგონეს, მარა რა მოიგონეს: მთელი რიგი "ნაშრომებისა" შეუქმნ-გამოუგონეს და მიუძღვნეს, მაგრამ იმდენი კი ვეღარ მოიფიქრეს თუ როგორ გაემართლებინათ მისი სრული უუნარობა!
ფაქტიურად, ყველაზე უსუსურნიც ვერ დაუცვია მოძალადე მტარვალ-მწვალებელთაგან, მაგრამ მერედა რა, ეგ არავის ადარდებს, მთავარი ის არის: ზღაპრების სჯეროდეთ, რისიც დიდად არც სჯერათ!
(უფრო სწორად: უნდათ სჯერათ, უნდათ არ სჯერათ - გააჩნია როგორ აწყობთ)... :O)

ხოლო, თავად ლექსის იდეას რაც შეეხება... ვერ ვხვდები, დამწერს, ამით იმის თქმა უნდოდა, რომ ქართველებში "ინცესტი" მიღებულ - გავრცელებულია, თუ გლობალურ პრობლემაზე აქვს საუბარი?!
(მერედა, ქართულად რასთან დაკავშირებით დაუწერ - გამოუფენია?!)... : /

მე კი ვიტყოდი, რომ ჩემს ახლომახლო, მსგავსი რამ ამბადაც არ გამიგია, ყურმოკვრითაც კი!
(და ნურც ნურასდროს გამეგოს)...

ან საიდან უნდა გამეგო და რატომ, როცა რომ, თუ ვინმეს აქვს სიყვარული ნიჭი ამქვეყნად, პირველ რიგში, ქართველებს აქვთ, ხოლო ახლო ნათესავის სიყვარული გახლავთ სიყვარულის უმაღლესი ხარისხი - უმაღლესი იერარქია, რამეთუ ეს არის იმდენად ამაღლებული გრძნობა, როდესაც სიყვარულის ობიექტს, თითქოს, ფიზიკური სხეული არ გააჩნია; ხორციელ ადამიანზე ზე-აღმატებული ხდება; სულ სხვა რანგში გადადის... და ზუსტად ამ მიზეზით არ არსებობს ხორციელი ლტოლვა მოსიყვარულე ახლო ნათესავებს შორის და შეუძლებელია რომ არსებობდეს, რამეთუ მათ შორის არსებული სიყვარული, ხორციელ სიყვარულზე გაცილებით მეტია, თან ბევრად მეტი!

ჩვენში, არათუ ნათესაური სიყვარული, მეგობრობაც კი ისეთი იციან, რომ მეგობრის ცოლს (ქმარს) არ შეხედავენ ცერად, რამეთუ თავისი მეგობრის ოჯახი უახლოვეს ნათესავებად მიაჩნიათ!
და უამრავი ასეთი მაგალითი მინახავს (ისევე, როგორც ნებისმიერ ჩვენთაგანს), რომ გადაცვლილი მეგობრის ოჯახს, მისი სამეგობრო, წლების განმავლობაში ეხმარება ფინანსურად თუ მორალურად და არც გადაცვლილი მეგობრის მეუღლესთან იკადრებს, რომელიმე მათგანი, რამე უკადრებელს, თქვენ კიდევ: "ინცესტიო"!
(კარგით რა, სამართალი აღარ არის?!)... : /

იგავსაც შეგახსენებთ ვერაგ სატრფოზე:
ვაჟს ვერაგი ქალი შეუყვარდა, რომელმაც პირობა წაუყენა, რომ მხოლოდ იმ შემთხვევაში წაჰყვებოდა ცოლად, თუ დედამისს გულს ამოაცლიდა და ცხელ-ცხელს მიართმევდა...
დაღონდა ვაჟი...
დედა ეკითხება, "რამ დაგაღონაო?" და მოუყვა წვრილად, თუ რა ხდებოდა მის თავს...
დედამ: "ამომაცალე გული და წაუღე შენს სატრფოსო!"...
შვილსაც ბევრი არ უფიქრია; გაუპო მკერდი, ამოაცალა გული და მირბის გახარებული, რომ ცხელ-ცხელი მიართვას ვერაგ სატრფოს... მაგრამ ქვას წამოჰკრა ფეხი და წაიქცა!
დედის გულმა კი, მწარედ ამოიკვნესა: "რამე ხომ არ იტკინე, დედა გენაცვალოსო!"...

და არ მითხრათ ახლა, რომ ასეთი თავგანწირული ქართველი დედა (დედაც და მამაც) ცოტა გინახავთ და თქვენ კიდევ: "ინცესტიო"!...
(მოიცათ რა, სინდისიც კარგი საქონელია)... : /

როგორ გგონიათ, დედა, რომელიც შვილისთვის სიცოცხლეს დასთმობს დაუფიქრებლად, მის თავს დააჩაგვრინებს ვიღაც ნაძირალას და არ შეაკვდება?!
(ნუთუ მართლა?!)...

აი თუნდაც, რა სოცარი სითბოთი, სიყვარულით და გულისამაჩუყებელი სევდით სავსე პუბლიკაციებია:

საათების მთვლელი დედაჩემი / თინათინ უგრეხელიძე
მშობლების სახლი / გიო ზედვაკელი
ცხელი წვიმა (ბიძაჩემს) / ბენ-ჰური

​

თქვენ კი, დამწერსაც და ტაშის დამკვრელსაც, ისე გამოგდით: ვითომდა, არაკაცებს ჰკიცხავთ და ფაქტიურად, ქართული ოჯახის კულტს არად აგდებთ, დედაშვილობის კულტს არად აგდებთ, მამაშვილობის კულტს არად აგდებთ!... : /

კარგად მოგეხსენებათ, ჩვენს წინაპრებს საფიცრად ჰქონდათ დედაშვილობაც და მამაშვილობაც!
(დედაშვილობას იფიცებდნენ, მამაშვილობას იფიცებდნენ და დღეს განა რა შეიცვალა ამ მხრივ?!)...

სხვისთვის არ ვიცი, მაგრამ ჩემთვის არაფერი შეცვლილა, ხოლო არაკაცებს რაც შეეხება: ორფეხა პირუტყვს ეროვნება არ გააჩნია!
ორფეხა პირუტყვი არის - ორფეხა პირუტყვი და რასაკვირველია, საქართველოშიც იქნებიან: ვითომ-ქართველებიც, არაქართველებიც (მის ფარგლებს გარეთაც იქნებიან), მაგრამ მათი ხსენება, ქართულად, ქართულ ლიტერატურულ საიტზე რა წესია ან რა საკადრისია?!... : /

და ყველაზე მთავარი:
მსგავსი, ამორალური, პრობლემები უნდა განიხილებოდეს მხოლოდ იმ შემთხვევაში თუ ამით, რამე უკეთესობისკენ შეიცვლება!
(ანუ გააჩნია რა სახით და ფორმით იქნება ნათქვამი)...

ნუთუ, მსგავსი სახით ნათქვამი შესძლებს რამის გამოსწორებას, თუ პირიქით - უფრო დაამძიმებს სიტუაციას?!

აი, მაგალითად, უამრავი ცუდი მშობელი (ისევე, როგორც არამშობელი - პირუტყვი) არსებობს ამქვეყნად, რომელიც ყოველგვარი საძაგლობის ხილვის შემდეგ, მხოლოდ იმას იფიქრებს, რომ მასზე ბევრად უარესი მშობლები არსებობენ აგერ და თავი უცოდველ კრავად მოეჩვენება!

ამასთან ზოგი მათგანი, ყოველ მიზეზ გარეშე, აიტაცებს კიდეც ნანახ-გაგონილ საზიზღრობას (იმიტომ, რომ საზიზღარია ბუნებით) და მის განხორციელებაზე იფიქრებს!
(ანუ, რაღაც კუთხით, ეს არის ერთგვარი პროპაგანდა ისევე, როგორც ნებისმიერი რამ, რასაც თვითოეული ჩვენგანი სჩადის: სიტყვით თუ საქმით)...
 
ასე რომ, ძალადობას ოდები კი არ უნდა უძღვნათ, "სიმართლის მთქმელებმა", უნდა მიხვიდეთ: ჯერ პირში უნდა მიახალოთ სათქმელი იმ მოარულ სიბილწეს, ვისთვისაც ლექსი "მიგიძღვნიათ" ტაშის გრიალით, და შემდეგ პასუხგებაში უნდა მისცეთ!

"გვერდით დგომა"ო, რაც მთავარია გამოდგა ინცესტზე იქადაგა და ამაზე "კარგი" საქმე რაღა უნდა გაეკეთებინა?!... : /

​

"ანა ჯავახიშვილის ,, სარდაფის ცოლები” ინგლისურად თარგმნილი ნინო სტრონის მიერ", ავტორი: ნინო დარბაისელი
მადლობა ლოლა, სერენა, ნიკი.
ნიკი, როცა ადამიანი ხედავს, როგორ უვლით ამ საიტს, რამდენად კარგ საქმეს აკეთებთ ამით, როგორ შეიძლება, არ მოუნდეს თქვენს გვერდით დგომა, რამდენადაც შეუძლია.
ერთიანად გილოცავთ ყველანაირ შობა-ახალ წლებს. იხარეთ მრავალჟამიერ!
ნინო დარბაისელი. 2019-01-20 05:05:26

​

ავტორი: ნინო დარბაისელი
ჟანრი: პოეზია
19 იანვარი, 2019

​

უპასუხონი

ვაკვირდები მე ჩემს თბილისს,
არა ბონს და ბადენ-ბადენს,
ყველაფერი ცრემლებს მადენს,
ყველაფერი "კითხვებს ბადებს".

​

იგინება ირგვლივ ყველა.
იძახიან: იმ ჩემს...! ამ ჩემს...!
თვით სარჩენი არჩენს სარჩენს.
ყველაფერი "კითხვებს აჩენს".

​

ცივ ქუჩაში ჰყიდის ლიმონს,
ვინც ლოგინში უნდა იწვეს.
გულში ნასობს ვებრძვი ხიწვებს.
ყველაფერი "კითხვებს იწვევს".

​

ნანგრევებში ძველი ავტო
მირახრახებს, მორუხრუხებს
და სახეებს ვხედავ რუხებს.
ვინ რად გვიჭერს ამ მარწუხებს?
ვეკითხებით, რაც გვაწუხებს,
ჩვენთვის - ძუნწებს, სხვისთვის - უხვებს,
მაგრამ არ ჩანს,
მაგრამ არ ჩანს,
არსად  არ ჩანს  მოპასუხე!

​

კომენტარები (6) ილუსტრაციები (0) რეცენზიები (0)
6.
"არსაიდან ხმა..."
jonatan livingstoni. 2019-01-20 21:28:41
5. კითხვას რაც შეეხება, “ვინ რად გვიჭერს, ამ მარწუხებს”
სხვა არავინ, მხოლოდ ჩვენ.
დათო ქარჩავა. 2019-01-20 19:48:21
4. მართალია და რამდენადაც გულთან მისატანი არ უნდა იყოს, ამოსავალი წერტილი, ამ რიგი პრობლემებისა, შეიძლება ის არის, რაც ხალხს დაკარგული აქვს და მატერიადაა ქცეული.
დათო ქარჩავა. 2019-01-20 19:46:50
3. სამწუხარო რეალობაა...
ოთარ რურუა. 2019-01-20 16:19:49
2. მართალი ხართ, ბექა, დარდიანი ლექსია. გული მაქვს გასენილი. აღარ დამთავრდა ეს უბედურებები!
ნინო დარბაისელი. 2019-01-20 05:20:34
1. :(
ხერგიანი ბექა. 2019-01-20 00:31:31

​

ვაჰ, გაგონილა!
ყველა სიკეთესთან ერთად, თბილისზე ცრემლმოდენილი მამულიშვილი, ისეთი დამწვარი და დადაგულია, რომ ვირტუალურ ქულებს კი არ ითვლის, სწონის, თან მისხალ-მისხალ!
(ანუ უტიფრად სხვებს განიკითხავს, თავად კი, ვირტუალური ქულები ენანება და ნეტავ ღირებულს ვისთვის რას გაიმეტებს?!)...

ან კიდევ, უწმაწური რეპლიკები არ სჯობს ინცესტზე სჯა-ბაასს?!
(რაღა თქმა უნდა, სჯობს, თან ბევრად)...

არც ის მინახავს, რომ ამ ქალბატონს საქებარი ეთქვას როდესმე!
(ანუ ცუდის მეტს ვერაფერს ხედავს და რა ჰქნას: მრუდე სარკეში, მოგეხსენებათ, ანარეკლი როგორ მიბრეცილ-მობრეცილად გამოიყურება)... :O)

საკუთარი თავისთვის ვერ მიპატიებია, ეს ავტორი როგორ მომწონდა...
თუმცა რა გასაკვირია: მე, ინცესტზე მსჯელობის მოყვარულისგან განსხვავებით, მრუდე სარკე კი არა და, მთლად ვარდისფერი სათვალით ვუყურებ სამყაროს!
(რაღა თქმა უნდა, სანამ ვინმე ჯიქურ არ მომხსნის ვარდისფერ შუშებს და არ მაიძულებს, რომ თვალში კარგად გამოვიხედო)... : /

ჩემთვის ისიც დღესავით ნათელია, რომ:

"Если долго всматриваться в бездну, то бездна начнет всматриваться в тебя!" / Ницше

უდიდესი სიბრძნეა და რასაკვირველია, სრული ჭეშმარიტება გახლავთ!
და რასაკვირველია, ნებისმიერ ადამიანში თვალნათლივ სჩანს ყველაფერი, თუკი რამესთან ჰქონია შეხება!

ეს გასაგებია, მაგრამ ვთვლი, რომ არავის აქვს იმის მორალური უფლება, განურჩევლად ყველას უამბოს ყველაფერი, რასთანაც შეხება ჰქონია, რამეთუ "როგორც ყველაფერი არ იჭმევა, ისე ყველაფერი არ ითქმება", ელემენტარულად!

შესაბამისად, ასეთ სიბინძურეზე საუბარიც კი, უდიდეს ამორალობად მიმაჩნია, ხოლო თუ მაინცდამაინც, მავანს, ძალადობაზე სურდა სჯა-ბაასი... არ ჯობდა უამრავი სხვა სახის ძალადობაზე ამოეღო ხმა და ორი სიტყვა მაინც ეთქვა?!

ძალადობა არ არის, თუნდაც ის ფაქტი, რომ ერთმა ვინმე მოცლილმა ქართული არ იცის და ამხელა გონორით ჩიქორთულს ასწავლის მწერალ - პოეტთა საზოგადოებას?!
(მეტიც, ხსენებული ინცესტური "შედევრის" ავტორი მთლად ფილოლოგიურ მეცნიერებათა დოქტორი ყოფილა და მის თვალწინ, მით უმეტეს, არ უნდა ხდებოდეს მსგავსი რამ)... : /

​

"ზღვარზე", ავტორი: მძიმე ჯვარი
ცოტა სიტყვა ვარამი გამიტყდა, წკვარვმის ხარისხსის სიტყვაა (არც კი მკითხოთ რას ნიშნავს, ვვარაუდობ იმერული ლექსიკონის საგანძურიდანაა)
სათქმელი კი თქვა ლექსმა რაც მთავარია და დავაკვირდი შენს ლექსებს სულ რაღაც განსაკუთრებული მუსიკალობა აქვთ.
იცი ეს საქმე და გამოდის )))
+5
სერენა რომერსონ. 2018-11-03 15:25:17

​

:D :D :D  გულიანად კი გამეცინა ზემორე კომენტი რომ წავიკითხე, მაგრამ ეს სასაცილოა,"მწერალი" რომ მსგავს უვიცობას აღიარებს: "ცოტა სიტყვა ვარამი გამიტყდა, წკვარვმის ხარისხსის სიტყვაა"ო!... : /

კიდევ კარგი, ლევან გოთუა ამას ვერ მოესწრო, თორემ გული მიგრძნობს, "გმირთა ვარამი"ს დაწერაზე ხელს აიღებდა!... :D

(სწორედაც, ვარამი გმირთა... გუამთა ბრიყვულ უზნეობასა და უგნურობის ზეობასა ზედა)... : /

ამ გაჭირვებულმა სირენამ არც ქართული იცის, არც ეშვება ჩიქორთულ ჯღაბნას და თან გაცოფებული ებრძვის მის უდიდებულესობას, მის უაღმატებულესობას: ენასა ქართულსა!
(ლამობს მარა რას ლამობს, რომ უბრწყინვალესი ქართული სირენოვანი გაჰხადოს, მაგრამ ჯერჯერობით უშედეგოდ)... :D

თან, რამანისტი ნეფრიკოს ყურმოჭრილი მონა გახლავთ, ყველა სიკეთესთან ერთად, და ეს ყურუმსაღი ნეფრიკოიდი ვითომ ვერ ხედავს ზღვარგადასულ უვიცობასა და უტიფრობასა მონისა თვისისა!... :O)

ანუ მსგავსი ბრიყვული თავხედობა ხდება, თან სისტემატიურად, დიდი მგმობელის თვალწინ და რეაქცია არა აქვს, სამაგიეროდ ინცესტზე სურს სჯა-ბაასი ლექსადა!... : /

დავიჯერო, ინცესტის თვითმხილველიც ყოფილა და სანთელიც სჭერია ხელში?!
(ანუ: რასაც საკუთარი თვალით ხედავს იმას არ იმჩნევს, ხოლო რაც საკუთარი თვალით არ უნახავს - იმაზე ისე გაჰკივის, თითქოსდა საკუთარი თვალით ენახოს სიბილწე ყოველი)... : /

:D :D :D  აგე, თუ არა!... :O)

ზუსტად ამაზე მაქვს საუბარი:
იმდენად, რამდენაც არავინ არაფერი არ აუხსნა - შეაგნებინებინა, იფიქრა, ეს რა კარგი რაღაცა ვთქვიო და უტიფრად გაუგრძელებია ჩიქორთულის უფასო გაკვეთილები, ეგიდით: ადექით, ჩემს გასაცოდავებულ ჩიქორთულს დაეწაფეთ, რაღა დროს ანტიკური ქართულია (ღმერთების ენა) უვიცების საუკუნეში, გაუმარჯოთ სირენოვნებსო!... :D

​

"მიყვარხარ", ავტორი: ბასტალევი
ამხელა სქოლიოს განმარტებებით, მეტი გემუშავთ ლექსზე სჯობდა.
პირველრიგში დროს უნდა მიაქციოთ ყურადღება, სტილისტიკას და სიტყვები სწორ ბრუმვაში ჩასვათ.

"სიყვარულში არავის არ შურს,
სიყვარული მარტო ღმერთს ჰგავს." 

სიყვარულში>>სიყვარულის

ასე ხომ არ იქმებოდა უფრო მართებული ?
ან დავუშვად ასე:

სულ>>>ყოველთვის

მინდოდა>>>მსურდა
და აღარ დამანებებდე თავს>>> და რომ არ მანებებდე თავს.

რავიცი აბა დაფიქრდით )))
წარმატებები !

სერენა რომერსონ. 2018-11-06 08:53:04

​

ამიხსენით რა, ტრაგედია არ არის, "ავტორი" რომ სიტყვით გამოდის საქვეყნოდ და უსირცხვილოდ რატრატებს: თუ როგორ წერენ კატები პოემებს და თევზები როგორ ახლიან თავს ურთულეს განტოლებებს?!... : /

გასაგებია, რომ მას მეტი არც მოეთხოვება, მაგრამ თუ არ აუხსნა ვინმემ, როგორ იწავლის და როგორ განვითარდება?!
(ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, ამ ხალხს ისე ახარებს სხვისი უვიცობა - ლამის გადაეხვიონ და გადაკოცნონ აღფრთოვანებულებმა: აიჰ-და მალადეც, რომ არც შენი ნიჭით გაგვხეთქავ გულზე და არც შენი ცოდნით დაგვთხრი ორთავ თვალსაო)... : /

ნუთუ ეს ძალადობა არ გახლავთ, ამხელა მოარულ ტრაგედიას რომ ამხელა გონორი აქვს და ურცხვად აცხადებს: უგზო-უკვლოდ განათლებული გენიოსი ვარ და მადლობა მითხარით ამ დონის კრეტინიზმით რომ გამარაგებთ ხშირდახშირაო?!... : /

ჩვენში დარჩეს და, მაინც საიდან უნდა იცოდეს იმაზე მეტი, ვიდრე იცის: ვინმემ შეიწუხა თავი და რამე ასწავლა?!
(რაღა თქმა უნდა, არა)...

მხოლოდ აუგის თქმაში არიან მარჯვენი დღევანდელი ლი-წერა-წორები, მაგრამ საქმეც იმაშია, აუგის თქმაც რომ არ შეუძლიათ სათანადოდ - ლიტერატურულად, ამიტომაც ყოველი ნათქვამი მათი, აუგი კი არა და, ტრაგიკომედია გამოდის, როგორც წესი!... : /

აი, თვალსაჩინო მაგალითიც ამისა:
ავტორი: ნინო დარბაისელი
ჟანრი: პოეზია
13 მარტი, 2019

​

თავქვე
ყველაზე მეტად რას მივტირი ქართულ ენაში?
იმას, რაც მასმედიისა და უწიგნური პოლიტიკოსების ვერმოქართულეობამ დაჰმართა.
მოქნილობა დაუკარგა, სიტყვათწარმოების ძალა დაუჩლუნგა...
ადრე დიალექტები იყო სალიტერატურო ენის მასაზრდოებელი თავანკარა წყარო, ახლა წყურვილს “კოკა კოლათი” იკლავს.
ხანდახან ასე მომენატრება ხოლმე ჩვენი ქართული, რომელიც ახლა, ალბათ თანამედროვე მკითხველის ნესტოებს ნაფტალინის სიმძაფრით შეუღუტუნებს და  ა-ააა- ბცხი!!!
სიცოცხლე და ჯანმრთელობა!

​

ზემოთაც აღვნიშნე, რომ ამ გამაოგნებელი ჩიქორთული ნაბოდვარის დამწერი, როგორც ავტორი, ოდესღაც მომწონდა, თან ერთობ!
(ანუ ლექსების წერა მშვენივრად ეხერხება)...

მაგრამ მომწონდა მანამდე, სანამ ხმას ამოიღებდა!
(სოკრატესი არ იყოს: "ხმა ამოიღე, რომ დაგინახო!"ო... და ვერ აღგიწერთ, ხმა რომ ამოიღო, რაოდენ დიდი იყო ჩემი გაოცება - მისი ნებისმიერი კომენტის კითხვისას რომ მეუფლებოდა)...

მოკლედ, ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ეს მცირედი ტექსტი (ნიმუში ჩიქორთული ნაბოდვარისა) ეკუთვნის ქართველი პოეტის კალამს, რომელიც, როგორც ვიკიპედია გვამცნობს, გახლავთ:

"ლიტერატურატმცოდნე, საქართველოს მწერალთა ნაციონალური კავშირის წევრი, შემოქმედებითი გაერთიანება "არილის" წევრი, დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოლოგიის ფაკულტეტი(წლები არ არის მითითებული, მაგრამ ეტყობა იმ წლებში ფილოოლოგიის ფაკულტეზე ქართულს არ ასწვლიდნენ, პრინციპულად!)... ამასთან, გახლავთ საქართველოს მეცნიერებათა ნაციონალური აკადემიის გამომცემლობა "მეცნიერების" მთავარი რედაქტორი (1990-1995), საქართველოს კულტურულ ურთიერთობათა ცენტრ "კავკასიური სახლის" დირექტორის მოადგილე სამეცნიერო-საგამომცემლო დარგში (1994-1997), საქართველოს სახელმწიფო პრემიის ნომინანტი პუბლიცისტიკის დარგში (2005), ფილოლოგიის დოქტორი: დისერტაცია თემაზე "ქართული ვერლიბრი" (1992), 1999 წლიდან არის შოთა რუსთაველის ქართული ლიტერატურის ინსტიტუტის უფროსი მეცნიერი-თანამშრომელი, 2000 წლიდან მუშაობს "გალაკტიონის კვლევის ცენტრში", 2001 წლიდან ყოველწლიური სამეცნიერო პუბლიცისტური კრებულის "გალაკტიონოლოგიის" პასუხისმგებელი მდივანი, შეყვანილია ცნობარში "Who is Who among World Business and Art Women" (2002)"...

 

:D :D :D  ეგეც თქვენა!... :O)

დავიწყოთ იქიდან, რომ წარმოდგენა არ მაქვს რას ნიშნავს "ფილოლოგიის დოქტორი"!...
(დამწერი, აშკარად, ფილოლოგიურ მეცნიერებათა დოქტორის თქმას ლამობდა)...

გარდა ამისა, ამ დონის წარდგინება რომ ექნება ფილოლოგიის მეცნიერებათა დოქტორს (თავისი დაწერილია თუ სხვისი - ამას რა მნიშვნელობა აქვს), იმას ვისზე რა ეთქმის?!... : /

"ყველაზე მეტად რას მივტირი ქართულ ენაში?"ო?!
"ხანდახან ასე მომენატრება ხოლმე ჩვენი ქართული"ო?!... :O)

მერედა, რას მისტირის?!
(Слезами горю не поможешь)... ;)

ადგეს და თავად გამოიყენოს "ასე" მონატრებული "ჩვენი ქართული": ხელი ვინ, ან რამ შეუშალა?!

"იმას, რაც მასმედიისა და უწიგნური პოლიტიკოსების ვერმოქართულეობამ დაჰმართა."ო?!... :O)

ეს ხალხი გადაგრევს რა, "ფილოლოგიის დოქტორმა" თუ არ იცის ქართული (მოგეხსენებათ, "ვერმოქართულეობა"ს დონეს ქართულის ცოდნა არ ჰქვია), მასმედიისა და უწიგნური პოლიტიკოსების "ვერმოქართულეობა" რა სუფრასთან მოსატანია?!

მაშ, ნამუსი აღარ არის?!
მაშ, ქვეყანა ჩალით არის დახურული, ყვავი რომ მილეთს თავს დასჩხავის: თქვე მურიანებოო?!... :O)

ან კიდევ, ჯაყო ჯივაშვილი ნამუსს რომ ხდის, მთელ საიტს, თან ჟანგიანი მანტიროვკით, თან წლების განმავლობაში (კერძოდ, 2010 წლის 1 მარტიდან მოყოლებული), თან ყოველ ცისმარე დღეს (უფრო ზუსტად, დღეში რამდენიმეჯერ)... და პირადად, ინცესტზე მოღაღადე ავტორს, რომელიც ცივილიზებულ ქვეყანაში ცხოვრობს, საინტერესოა, მაინც როგორ წარმოუდგენია ამერიკელი (თუნდაც ყველაზე უვარგისი), რომ ასე იქცეოდეს?!
(ყველას საქმეში ცხვირი ჰქონდეს ჩაყოფილი, ნებისმიერ საკითხზე ენა გადმოგდებულ - ატარტალებული და არც მოსვენება იყოს მისგან, არც საშველი)...

მით უმეტეს, როგორ წარმოუდგენია სხვა ამერიკელები, რომლებიც უხმოდ აიტანენ ამდენ ნეგატივს და ამდენი შხამ-გესლის ნთხევას, თან დაუსრულებლად?!
მით უმეტეს, მონა-მხევლად რომელი ერთი დაუდგებოდა, ასეთ გააფთრებულ აგრესორს, ქართველებისგან განსხვავებით?!

მხოლოდ ქართულ სინამდვილეში თუ შეიძლება, რომ მოიძებნებოდეს ფრიად დაფასებული დედაკაცთაგი: უზნეო, ხეპრე, ორპირი, თვალთმაქცი, ქოსატყუილა, მლიქვნელი, უტიფარი, ფლიდი, ავი, აშარი და ასე შემდეგ, თავი რომ მოუბეზრებია ყველასთვის თავისი დაუსრულებელი ენის ტლიკინით!
(მერწმუნეთ, სხვაგან ვერსად იხილავთ მსგავს "სასწაულს")... : /

არ მესმის, ვინ რა ვალდებულია აიტანოს: თუ როგორ შემოვარდება, დღეში ცხრაჯერ, ერთი ვინმე ახირებული მოცლილი... და რამდენჯერაც შემოვარდება, იმდენჯერ ჩაიხდის ყველას თვალწინ, მოისაქმებს ყველას თვალწინ, ტონობით, შემდეგ კი არხეინად გავა!... : /

ამიხსენით, ეს არ გახლავთ ძალადობა?!
ხალხი თავისთვის ფუსფუსებს წყნარად, მშვიდად, მაგრამ ვინ აცდის: ვალდებულები ყოფილან, თურმე, ჯაყო ჯივაშვილის გაუსაძლისი სიმყრალე აიტანონ!
(და მაინც რასთან დაკავშირებით უნდა აიტანონ, გეკითხებით?!)... : /

იმაზე უკვე აღარ მაქვს საუბარი, თან აქეთ თავს რომ ამადლებს ყველას: მეო, ოქროს წუთებს ვხარჯავო, თქვენ რომ თავი მოგაბეზროთ შიზოიდური რატრატითო და დამიფასეთ "ამაგი" - ცხოვრებაში ვერ ამოხვალთ ჩემი ვალიდანო!... :D

თან ჩხუბსაც გააჩნია, ჩხუბიც ბევრნაირი არსებობს:
ამ შემთხვევაში საუბარია იმაზე, რომ საიტზე სიტყვა ვერ თქმულა დაუსრულებელი საქმეების გარჩევ-გამორჩევა, გაწევ-გამოწევა, გამიშვი - გამატარეს გარეშე!

ფაქტიურად, თითქმის არ გამოითქმის აზრი ისე, ერთი ვინმე, არამკითხე მოამბე, არ მივარდეს მთქმელს და დაჟინებით არ მოსთხოვოს პასუხს ყველაფერზე: რაც უთქვამს, რაც არ უთქვამს, როგორ უთქვამს, რატომ უთქვამს, რისთვის უთქვამს, რასთან დაკავშირებით უთქვამს და ა.შ...
(მოკლედ, ეს გახლავთ სუფთა ტრაგიკომედია: მრავალსერიანი იძულებითი შეხლა-შემოხლები ამ თავგასულ, ხეპრე, ენაჭარტალა არამკითხე მოამბესთან)... : /

ანუ ვალდებული ყოფილა, თურმე, სრულიად საქართველო, რომ ლიტ. პორტალზე ნეფრიკოს ქურდულ საქმეებიის გარჩევებს უყუროს!
(ჩვნში დარჩეს და, მთელ ინეტს თავზე დაიმხობდა - სხვა რომელიმე ენა იმ დონეზე რომ იცოდეს: ბრტყელ-ბრტყელი აზრები აფრქვიოს და იწიოკოს, თავი კი, ისე მოაქვს, ურცხვად, რომ მსოფლიოში არსებული ყველა ენა იცის, თან წყალივით)... :O)

ყველაფერთან ერთად, დღენიადაგ იქაურობას კბენს გამწარებულ - დაგეშილი, რა უცნაურადაც არ უნდა ჟღერდეს, მაგრამ სხვა თუ არავინ აძლევს თავს მსგავსი რამის უფლებას, "ვერც" ვერავინ ხედავს იმ შემაძრწუნებელ ფაქტს, რომ ავტორი, რომელიც არც ავტორად უქნია ღმერთს - არც სხვაზე მეტი იცის რამე, მაინც ყველას ჭკუას ასწავლის გააფთრებით, გაგულისებული ეუფროსება - თავს ამეტებს, თან, დღენიადაგ, იქაურობას კბენს გაცხარებით და 24-საათი მაინც იქ არის ატუზული (სიმართლე გითხრათ, ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ მის ცხოვრებაში ხსენებული საიტის მეტი არც არაფერი არსებობს, მაგრამ მაინც უტიფრად იგესლება) - გამოდის, ეს უსირცხვილობა არ ყოფილა და "ლოცვა" არ სჭირდება თურმე!

ნუთუ მართლა და ნუთუ ამ ძალადობის შედეგებს ვერავინ ვერ ხედავს?!
თუნდაც ეს სირენა ვისი ასლია: ჩემი, ვინმე სხვისი, თუ ნეფრიკოიდისა?!
(და ვინ იცის, სირენასნაირი კიდევ რამდენი გამოზარდა: დარწმუნებული ვარ, უამრავი)... : /

ზუსტადაც რომ, ეს ისეთი უსირცხვილო ძალადობა გახლავთ, რომელსაც ანალოგი არ მოეპოვება, რამეთუ გამორიცხულია მსგავსი რამის ხილვა სხვა, ნებისმიერ, რესურსზე (სადაც ამ ჩვენს ჯაყოს ფესვები არ გაუდგამს) იმიტომ, რომ მსგავსი რამ არსად არ ხდება, მაგრამ ამაზე ხმას არ უნდა იღებდნენ, ესე იგი, მთავარია "მოვახერხოთ" და ინცესტზე ვიბაასოთ?!
(მერედა, ასეთ ხმალამოღებულ მებრძოლს ძალადობის წინააღმდეგ, მაინც რატომ არა აქვს რეაქცია ძალადობაზე, რომელიც მის თვალწინ ხდება, თან მომაბეზრებელ - ზღვარგადასული სიხშირით?!)... : /
 
ამ რაოდენობის ნეგატივი კი არა, ცივილიზებულ ადამიანებს, კარგი, სასიკეთო და სასარგებლო აბეზრებს თავს - ამხელა დოზებით მიწოდებული, არათუ მსგავსი უკმეხობა და სიკაპასე გაუთავებელი წივილ-კივილით!
(ბრძენკაცთ უთქვამთ: "არამკითხე მოამბეო მიტყეპე და მიაგდეო", მაგრამ ბრძენკაცი რომელი ერთია, რომ არამკითხე მოამბეს კუთვნილი ადგილი მიუჩინოს?!)... : /

პირადად, მე, ნამდვილად შევიწუხე თავი და დავიფრინე აგრესორი ჯაყოი, მაგრამ სიმართლე გითხრათ, მხოლოდ შევაცბუნესავით და ისიც მცირე ხნით: მოგეხსენებათ, "კუზიანს სამარის მეტი ვერაფერი გაასწორებს!"...

საბოლოო ჯამში კი, ისე გამოვიდა, რომ არა მხოლოდ სრულიად მარტომ შევიწუხე თავი, არამედ აქეთ გამინაწყენდა ჩაგრული კლასი!
(დირექციამ ჩემი ერთი კომენტიც არ დატოვა წაუშლელი, ხოლო დანარჩენებმა დუმილის უფლება გამოყენეს, როგორც ყოველთვის)... :O)

და სავარაუდო შედეგმაც არ დააყოვნა:
"1", ავტორი: პალატამერვე
ნ-ი-კ-ი,
გეთანხმებით. სხვადასხვა ორბიტაზე ვართ. აწი ძალიან შორიდან გიყურებ და ასე ჯობია. არ გამოვიდა აქ  ოაზისი.  არ აგვისრულდა  ოცნება მე და თომას მორს. ის კი დარჩა კაცობრიობის დიდ ისტორიაში ამ ოცნებით, მეც უკვე დავრჩი საქართველოს უახლეს ისტორიაში (ცხადია არა როგორც ავტორი, სხვა რამის გამო).  მაგრამ ჩემი ნაწერით და წიგნით, ჩემი უტოპიზმის შეუმდგარ მოდელს (ურაკპარაკს) დავუბრუნე ვალი. რაც არცერთ აქ დაფრთიანებულ ავტორს არ გაუკეთებია.  ასე რომ, ყველაფერი გაქვითულია.
მაგრამ...როგორც გააქციე ქადა აი მასეთი კომენტარით (N7) - ისე მოაბრუნე. ურაკპარაკისთვის და ყველა აქაურისთვის ასე ჯობს. ვუთხარი ქადას, 10 წელი გავიდა და შეიცვალა კაცი-თქო, გემოვნებაც შეეცვალა და აქაურობასაც სხვანაირად უყურებს -თქო, ხდება ასე და გაუგე-თქო და... არაო, ნაწყენია. აი ასე...
ნეფერტარი. 2019-03-18 06:17:04

​

:D :D :D  "გეთანხმებით. სხვადასხვა ორბიტაზე ვართ."ო?!... :O)

მოგეცათ სიკეთე, კაცნი შერაცხადნი და შეურაცხადნი სხვადასხვა ორბიტაზე რომ სუფევდნენ... რაღა უჭირდა მაშინ ადამიანთა მოდგმას?!
(ავშენდებოდით და ეგ არის)... ;)

მთელი უბედურებაც იმაშია, ზუსტადაც რომ, ერთ ქვაბში იხარშებიან გიჟებიც და ჭკვიანებიც, მაგრამ აქ მთავარი სულ სხვა რამ გახლავთ, კერძოდ ის, სათავისოდ რომ გაიგო და თავის სასარგებლოდ რომ შეატრიალ-შემოატრიალ-მოთარგმნა ნათქვამი ესე:
"ვახ ნეფერტარ, ნეფერტარ
რაღაც მინდოდა მეკითხა, მაგრამ აზრი არა აქვს...
სადღაც სხვაგან ხართ ასე მგონია მე..."

​

ანუ ვითომ ვერ მიხვდა რას ეუბნებიან!
(და კიდევ ის, ამ კომენტზე: ნ-ი-კ-ი. 2019-03-07 18:03:56 - პასუხი თუ როდის გაუცია: 2019-03-18 06:17:04)...

იმის გათვალისწინებით, რომ:
ჯერ ერთი, 24 საათი საიტზე ზის და ყველაფერს გამწარებული ქექავს!
მერე მეორე კიდევ, პასუხის გაცემამდე უამრავი კომენტი დაუწერია, რაღა თქმა უნდა!

ანუ: ისეთი უტიფარი გაიძვერა გახლავთ, რომ ფაქტია, ვერ მოიფიქრა რა ეპასუხა, მაგრამ თავხედურად შემოდიოდა - გადიოდა (ქეციანი თავი კი, ისე ეჭირა: "მე ვარ და ჩემი ნაბადიო!")... შემდეგ ბევრი იფიქრა თუ ცოტა, მოიფიქრა და ნინო ქადაგიძე წააკლა თავის არაკაცობას: აქაოდა, მე მასზე შემტკივა გული, შენ კიდევ, ისეთი ცუდი ხარ, რომ ავტორი გააქციე შენი უსამართლო - უტაქტო გამოხტომითო!... :O)

ადმინმა ვინ უნდა გააქციოს, რა სისულელეა?!
(ეგეთი რაღაცეები რომ ეხერხებოდეს, ამ აშარ დედაკაცს დაისვამდა თავზე და მის ყეფა - ღრენა - რქენას აიტანდა ამდენი წელი?!)... :O)

და საერთოდ, არ მესმის, მაინც რატომ უნდა აიტანო იუზერი, რომელიც ჯერ ერთი, მაგრად აფრენს... მერე მეორე, არის უსაზიზღრესი პიროვნება: ურცხვი, ცრუპენტელა, თავხედი და უმადური?!
შესაბამისად, ისე დაპარპაშებს როგორც უნდა, საიტზე, რომელსაც ზუსტად ადმინი ინახავს საკუთარი ჯიბიდან, მაგრამ ეს არ აღელვებს, პირიქით, ყველას ეუფროსება (ადმინის ჩათვლით), ყველას თავს აბეზრებს და აქეთ ვალს ადებს ყველას იმით, რომ ეუფროსება და თავს აბეზრებს!... :O)

:D :D :D  "აწი ძალიან შორიდან გიყურებ და ასე ჯობია."ო?!... :O)

"აწი ძალიან შორიდან გიყურებ" რას ნიშნავს იცით: დღეში 1500 კომენტის მაგივრად 1450 რომ დაჯღაბნის!... :D

ნუ, ახლა, იმას თუ გავითვალისწინებთ, რომ დღეში რამდენჯერმე შემოდიოდა მოსასაქმებლად, ეს ჩვენი ჯაყოი, გამოდის რომ ცოტა დაბალ ხმაზე ღრიალი და განავალი ცოტათი ნაკლები დოზით, თან ცოტათი ნაკლები სიხშირით, მართლაც რომ, დიდი შეღავათია, მაგრამ საქმე იმაშია, რომ ეჭვი მეპარება: მის დაქადნებას დიდი დღე ეწეროს!
(თუ არადა, "აღდგომა და ხვალაო")...

"არ გამოვიდა აქ  ოაზისი."ო?!... :O)

ამდენი წელია საიტზე პარპაშებს, ეს მოარული გაუგებრობა, თან პარპაშიც არის და პარპაშიც: თავზე ხომ აქვს წამოცმული მთელი რესურსი და თან, გაუსაძლის სიმყრალეს აფრქვევს დღენიადაგ, ჰოდა, საინტერესოა, მეტი რა "ოაზისი"ღა უნდა?!... :O)

"არ აგვისრულდა  ოცნება მე და თომას მორს."ო?!
(რა "თომას მორს": რას ბოდავს, ნეტა, ეს ბეჩავი?!)... :D

"ის კი დარჩა კაცობრიობის დიდ ისტორიაში ამ ოცნებით,"ო?!... :O)

რა "ამ ოცნებით," დარჩა და რა "კაცობრიობის დიდ ისტორიაში"?!
(სინდისს გეფიცებით, თუ აზრზე ვიყო: ან "კაცობრიობის დიდი ისტორია" რას ნიშნავს, ან "კაცობრიობის პატარა ისტორია")... :D

:D :D :D  "მეც უკვე დავრჩი საქართველოს უახლეს ისტორიაში"ო?!... :D

და მაინც რა სახით დარჩა ნეფრიკო პუპკინა "საქართველოს უახლეს ისტორიაში"?!
(ჩვენც გაგვიმხილოს ერთი)... :D

:D :D :D  "(ცხადია არა როგორც ავტორი, სხვა რამის გამო)."ო?!... :D

აი, ამაზე გადავბჟირდი და ზუსტად ეს გახლავთ თვალნათელი მაგალითი იმისა, როდესაც ამ დონის გონებაშეზღუდულ რეგვენსაც კი მოეხსენება, თან მშვენივრად, თუ რისი მაქნისია!
(აი, ზუსტადაც, თავადაც მშვენივრად მოეხსენება, რომ "ცხადია არა როგორც ავტორი", მაგრამ მიუხედავად ამისა, დღენიადაგ თავის ქეციან რამანზე რომ გაუდის გნიასი, ურცხვად და თავხედურად, ამის სულაც არ ერიდება, ისეთი ნამუსგარეცხილია)... :O)

"მაგრამ ჩემი ნაწერით და წიგნით, ჩემი უტოპიზმის შეუმდგარ მოდელს (ურაკპარაკს) დავუბრუნე ვალი. რაც არცერთ აქ დაფრთიანებულ ავტორს არ გაუკეთებია.  ასე რომ, ყველაფერი გაქვითულია."ო?!... :O)

:D :D :D  აი, თურმე, რაში ყოფილა საქმე: ჯაყოი, თურმე, იმას ლამობს რომა, მორის "უტოპია" ჩააკვეხოს, როგორმე და რამენაირად, ამ თავის ჩიქორთულ ნაბოდვარში!... :D

:D :D :D  "ჩემი უტოპიზმის შეუმდგარ მოდელს"ო?!... :O)

ნეფრიკოიდის ჩიქორთულს, მართლაც რომ, ცალი არ ჰყავს, მაგრამ რა ვალის დაბრუნებას იყვედრება, რა საინტერესოა?!
(ეჭვი მაქვს, ისევ იმას მოსთქვამს, ცხარე ცრემლითა, ორგროშიანი უაზრო ფუნქცია რომ დააფინანსა)... :D

მერედა, მისი ქეციანი რამანის პრეზენტაცია, რომ იყო გამოფენილი საიტზე - რეკლამაში თანხა გადაიხადა?!
(დარწმუნებული ვარ, არაფერიც არ გადაუხდია, პირიქით, აქეთ ვალში დარჩენილა რეკლამის გამომფენი)... :O)

თან ისეთი "მაგარი" როჟაა და ისეთი "შედევრი" დასწერა - გამოაქვეყნა, რომ პრეზენტაციაზე ერთი კაცი მიუვიდა საიტიდან, მაგრამ ამაზე მოგვიანებით მოგახსენებთ!... ;)

"მაგრამ...როგორც გააქციე ქადა აი მასეთი კომენტარით (N7) - ისე მოაბრუნე. ურაკპარაკისთვის და ყველა აქაურისთვის ასე ჯობს. ვუთხარი ქადას, 10 წელი გავიდა და შეიცვალა კაცი-თქო, გემოვნებაც შეეცვალა და აქაურობასაც სხვანაირად უყურებს -თქო, ხდება ასე და გაუგე-თქო და... არაო, ნაწყენია. აი ასე"ო?!... : /

ამაზე მართლა დავიშოკე და განა ცალტვინა ნეფრიკოსგან გამიკვირდა რამე, რაღა თქმა უნდა, არა, გასაკვირი ის არის, რომ ერთი ვინმე კაცთაგანი საჯაროდ, ურცხვად, პირზე ადგება მეორეს... ბრალს სდებს-რა იმაში, რომ შენო, შენს მეგობარს აწყენინეო და მერე იმ შენმა მეგობარმა, რომელიც ჩემი მეგობარიც არისო, შემომტირა რაც ეწყინაო შენგანო!
მე კიდევ, გამოვდექი აგერ და სახალხოდ გადმოგეცი მისი ნათქვამი (ენა მოგიტანე) სიტყვასიტყვით იმიტომ, რომ ერთი ენაგატლეკილი არამკითხე მოამბე ვარ, შესაბამისად, ყველაფერში ცხვირი მაქვს ჩაყოფილი, ჩემი დღე და მოსწრებაო!... : /

ეს ამდენი მილეთის ხალხი (უფრო სწორად, ცხვრების ფარა), ვითომც აქ არაფერი, ხმას არ იღებენ, ჯანდაბას... გასაკვირი ის არის, კიდევ იქით ფეხქვეშ რომ ეგებიან, თან პირში უცინიან და ხომ წარმოგიდგენიათ, გულში მასზე რა საშინელებას ფიქრობენ, რომ პრეზენტაციაზე 1-კაცი მიუვიდა!
(ხუმრობის გარეშე: მართლა ერთადერთი კაცი  მიუვიდა)... :O)

ვა, ესენი ვინ ყოფილან ე: "ჩვენისთანა ბედნიერი განა არის სადმე ერი"?!
(ნამდვილად არ არის, დარწმუნებული ვარ, მთელი დედამიწის ზურგზე არ მოიპოვება მეორე ნეფრიკო პუპკინა და ვერც მისი მონა-მორჩილი მლიქვნელების მსგავსს იპოვის ვინმე, სანთლითაც რომ ეძებოს)... : /

და რაღა თქმა უნდა, ეს ვაი-ისტორიაც (ისევე, როგორც ნებისმიერი ნეფრიკოიდული ისტორია) მრავალსერიანი გახლავთ, მაგრამ შემდგომ სერიებს მოგვიანებით იხილავთ, ნეფრიკოს სხვა ოინებთან ერთად!
(აქვე იმასაც ხაზგასმით აღვნიშნავ, რომ ეს ხალხი ყველაფრის ღირსია, რაღა დაგიმალოთ და, ასე რომ, ქარველები იმდენ რამეზე ვართ სახრით საცემი - მაგას ვინ მოსთვლის, მაგრამ საკუთარი სისხლ-ხორცის სიყვარულს ნემდვილად ვერავინ გვასწავლის რა, ვერც ოჯახისთვის თავდადებას, თქვენ კიდევ: "ინცესტიო")... : /

არც დამწერს ეკადრება მსგავსი რამ და არც ქართველები იმსახურებენ ქართულად დაწერილ მსგავს რამეს, რამეთუ, ისევ და ისევ, ქართველებს ვერც შვილების სიყვარულს ასწავლის ვინმე, ვერც მშობლების, ვერც დედმამიშვილების და ვერც ბიძაშვილ - დეიდაშვილ - მამიდაშვილების, შესაბამისად, სანამ აუგს იტყვით, ჯერ კარგად დაფიქრდით, აწონ-დაწონეთ და შემდეგ მოაღეთ პირი!
(არც ის დაგავიწყდეთ, რომ "რაც შეშვენის გლახა ბერსა, არ შეშვენის კახაბერსაო!", ამიტომაც თავად გადაწყვიტეთ - შეგშვენით ინცესტზე ღაღადისი თუ არა)... : /

სხვისი რა მოგახსენოთ და მე, პირადად, ზნედაცემულ ფილმსაც კი არ ვუყურებ პრინციპულად, რამეთუ ნამდვილად არაფერში მჭირდება თუკი რამ საზიზღრობა არსებობს ამქვეყნად ყველაფერი საკუთარი თვალით ვიხილო, საკუთარი ყურით გავიგონო და ათასგვარი ნაგვით დავიბინძურო გონება!... ;)

ჩემს მეგობარს აქვს სოც-ქსელი და წერის პროცესში გამახსენდა, რომ მის კინო-ფორუმზე მქონდა დატოვებული კომენტი, მსგავს თემაზე...
(მოვძებნე და პირდაპირ დავაკოპირე; სიმართლე გითხრათ, დამეზარა გადაკეთ-გადმოკეთება - განვრცობა)...

​

საუბარია ამ ფილმზე: The Color Purple / 1985...
Не, ну, ребята, старина Спилберг конечно же умеет снимать кино, и конечно же видно, что фильм, технически, снят безупречно... но, вы меня извините: история начинается с того, как несчастная, чернокожая девочка (лет 14-ти) спрашивает у бога: зачем её насилует отец и зачем горе-папаша продал ребёнка, которого она родила от него?!... : /

Только вот, было бы неплохо узнать, создатели таких опусов сами-то в курсе: зачем богу нужно родить, на свет, такого тупого двуногого животного, который только и хочет совокупляться?!

И куда таким несчастным деться?!
Сексуального партнера нету, мозгов нету, а бычья сущность только и просит: жрать, срать, ржать и совокуплятся, т.к. больше ему ничего не надо!

Спрашивается: а как им быть и что делать двуногим животным без мозгов?!
Нифига, что с них взять?!

Это, как бы, прерогатива бога, если уж ошибся (что-то, уж больно часто он ошибается!) и родил морального урода, то, пусть смотрит потом за ним: воспитывает, наказывает, наставляет на путь истинны и тэдэ и тэпэ!... :О)

Так, если сам бог бессилен, то, простым сметным как с этим справится (тем более, слабым и беззащитным?!)...
Выход только один: люди должны друг друга защитить от двуногого зверья!

Тем более мы должны защитить слабых и беззащитных, а эти горе-киношники, вдобавок, подобные мерзости снимают!
(Как будто в жизни, без их подачи и пропаганды, мерзости не хватает)... : /

И понятное дело, что тут разговорами ничего не изменишь, вопрос в другом: зачем, почти 2-часа пялится на экран и посмотреть весь этот немыслимый кошмар - моральное разлогательство?!... : /

Короче, 10-минут осилила, и то с трудом, и выключила ко всем чертям: оно мне надо?!

Шедевр?!
(Да неужели?!)...

А разве мерзость бывает шедевральным?!
(Не знала, если честно)... :О)

ძებნის პროცესში ამ კომენტსაც გადავაწყდი... და რამეთუ, აქაც უღმერთო ძალადობაზეა საუბარი, ესეც წამოვიღე:

(Agnes of God / 1985)
Чёткая, антикварная, психологическая драма с элементами детектива...
Фильм, сам по себе, отличный и не слишком тяжёлый (средней тяжести), так что, смотреть можно!

Для размышления:
(Прочитайте после просмотра, т.к. это спойлер)...

Кино о том, что бог дал ребёнка (девочку) проститутке и алкоголичке, которая издевалась над ней и пытала: не заботилась, не кормила, запирала в темноте, унижала, била, тушила сигареты о гениталиях дочери и т.д...
(Т.е. боженька не смог её родить ни в благополучной среде, ни защитить не смог от всяких бед)...

Дальше, эта несчастная девочка, неразвитая и даже придурковатая, попадает в монастырь (т.е. в дом божий)... И, конечно же, там тоже никакой помощи от бога, наоборот: позже, бедняжка втихаря встречалась с мужчиной (непонятно о чём думала - чокнутая же была), забеременела, родила, и задушила младенца, т.к. решила, что это ошибка!

И тут ключевой момент: она "верила", что забеременела от святого духа...
Т.е. психологически уничтожает божьего сына, т.к. считает его ошибкой!
Т.е. подсознательно презирает бога за свои страдания и уничтожает его физически!

А ещё дальше, в сюжете, появляется второе дно:

Оказывается, что она не верит в бога!
Т.е. полоумная, придурковатая послушница понимает, что никакого бога не существует и вырисовывается иная картина: она убила не сына божьего, а сына своего!
Т.е. психологически убивает самого себя; своё продолжение, настоящее, будущее и т.д...

Одним словом, весь этот религиозный бред называется: жизнью, бытом, и страданием человеческих особей...
("Дурная голова ногам покоя не даёт!" - в общем)...

Ах, да, о "чудесах", в сюжете, всё же идёт речь:

У героини на запястьях появляются стигматы (круто же?!)... :D
Смешнее другое: то, как монахиня говорит, что "ждёт не дождётся чудес, но они Уууже не случаются!"... :O)

Во-первых, ни с того ни с сего появляющийся кровоточащие раны на теле монахини - это что, не чудо?!
(Суть именно в том, что ожидательница чудес прекрасно понимает: сами по себе кровоточащие раны никаким образом не появятся, соответственно, это никакое не чудо)...

А во-вторых, с какой такой стати - они (эти чудеса) случались, но больше не случаются?!... Что изменилось?!

Ничего не менялось, просто мир стал цивилизованнее:
Понятное дело, что церковным шарлатанам легче было обмануть средневековую темноту, чем современного человека!... И понятное дело, что то, что действительно существует, по-любому, проявится (даст о себе знать) всегда и во всём; хотим мы того или нет, верим мы в это или нет!... ;)