ეკა  ჩიჩუა

ერნესტ  ჰემინგუეი / კატა  წვიმაში
.

იქნებ... გავიხსენო...
რაზე  ვოცნებობდი  ადრე...
და  მაინც  რა  ამიხდა... თუნდაც, სულ  მცირე  დროით!
განთიადამდე -
თუ  როგორ  დარჩა, მხოლოდ, მარტოსული  ღამე...
და  როგორ  გაიბურდა...
შემოდგომის  ოქროსფერ  პალმებს  შორის...

იქნებ... გავიხსენო...
ამ  ცხოვრებაში  შენ  არსებობდი, თუ  არა...
და  მაინც  რა  ფერის  იყო - შენი  თვალების  ფერი...
თუ  როგორ  აწვიმდა  აუხდენელი  ოცნებები  მთა-ბარს...
და  უტყვი  საღამო, როგორ  უკრავდა  თავს,
მთვარეს...
დიადი  თმენით!

იქნებ... გავიხსენო...
მაინც  საით  ჰქონდა  გულის  კარი... მზეს...
და  მაინც  სად  მივკარგე... აღთქმული  მარჯნების  ზღვა!
თუ  როგორი  უფერული  დაისი  იყო  დღეს -
ვითომდა, სულაც  გამქრალიყო  ცა!

იქნებ... გავიხსენო...
წყალქვეშა  ლოდებს  ასე  რატომ  ახავსებს  ღვარძლი...
მაინც  როდის  არის  პატიების  თხოვნა  უკვე  გვიან!
თუ  როგორ  აკვნესებდა  მძიმე  დარაბებს  ოქტომბრის  ქარი...
და  ალიონებს  მიქანებდა  სადღაც  შორს -
გულგრილად...
უფრო  სწორად, ძალიან  ცივად!

იქნებ... გავიხსენო...
ყველაფერი - როგორც  არის... და  როგორ  იყო  უწინ!
მთავარზე  მთავარი  რა  არის...
და  მაინც  ასეთი  რა  მოხდა  გუშინ?!
თუ  ყოველი  დღე...
დღითიდღე, როგორ  ჭაღარავდება  და  კვდება...
ღამე  კი...
რატომღაც...
მარად  ახალგაზრდა  რჩება!