ეკა  ჩიჩუა

.
შვიდი  გული
დამაქვს  ქვეყნად...

ჯადოქრების  მთებში, დედა,
წავედი  ქართან  შესახვედრად!

შვიდი  ლამაზმანის  ქიშპმა
შვიდი  რაზის  ქვეშ  ჩამკეტა!

ამ  ჩემი  ხმის  შვიდფერა  მღერამ -
ცის  კაბადონი  ფარფატით  გადასერა...

ამარანტისფერი, უაფრო, გემი
ნაპირთან  მოცურებულიყო - კენტად!

სხვებისთვის  ვიცხოვრე  ამქვეყნად
და  ვცხოვრობ...

ჩემივე  სული...
გროშადაც  არ  უღირს  ჩემს  სანუკვარ  სურვილს -
და  გარს  გამოფენილა, ურცხვი!

სალი  კლდის  ქიმზე, დედა,
(იქ, სადაც  გული  დამკარგვია,
როცა  მისი  ფეთქვა, ექოსთან  ერთად, შეწყდა)
მე  ნისლების  მწვერვალებს  შევწვდი!

შვიდი  გული
დამაქვს  ქვეყნად...
საკუთარს  კი, ჯერაც  ვერ  შევხვდი!

​