ეკა  ჩიჩუა

.
მამლები  განთიადს  უხმობენ...
ყივილმა  ცისკარი  დახია...
და  ამ  დროს  სოლედად  მონტოია
ეშვება  მთის  დამრეც  კალთიდან...
ნისლის  და  ბალახის  სურნელი,
ნათება, ოქროსფრად, აჩრდილის...
კვნესით  ედარდება  განცდილი,
მკერდში  კი, დაშნა  აქვს  გაყრილი!

- ამ  ბინდში  ვის  ეძებ, სოლედად...
ან  შავი  ღამისგან  რა  გინდა?

- შენ  რაღას  მიპოვი  დანაკარგს!
დავეძებ, რასაც  რომ  დავეძებ:
ჩემს  თავს  და  ალისფერ... განთიადს!

- ოჰ, სოლედად, შენ  ჩემი  დარდი  ხარ!
ცხენები  ელოდონ  განსაცდელს...
შუადღით  ზღვა  თუ  კვლავ  გაცოფდა...
ნაპირებს  მოლეკავს  გაღმიდან!

- ნუღარ  გამახსენებ  ზღვას!
და  მისი  უძირო  სტომაქის,
ბნელი  სამარის  სიცივეს...
შავი  ნაღველის  ღვარძლს!

- ოჰ, სოლედად, შენ  ჩემი  დარდი  ხარ!
მწარეა  ეგ  შენი  ნამღერი
და  ცრემლი - ტკივილის  ნალექი!

- ჩემი  ჯავრია  ასეთი:
მირბის  და  კედელს  ეხლება!
ნაწნავად - დაბლა  ეშვება,
მიიკლაკნება  მიწაზე,
საწოლს  გარშემო  ეხვევა!
სევდად  დავდივარ  ასეთი:
შავი  სამოსი  მაცვია!
ამ  ჩემი  კაბის  მაქმანი,
ბედკრულ  ვაების  დარია!

- ეს  დილის  ცვარი  იპკურე;
ჯავრი  ვითომც  არ  გქონია!
ტანჯული  შენი  სული  კი,
იმშვიდე, სოლედად  მონტოია!

მდინარეები... ზეცას  გადადიან,
ტოვებენ  ღრუბლების  კვალს!
დილა, კვლავ, გვირგვინს  იდგამს
წითური  აისის  მსგავსს!
ბოშათა  დიდო  ნაღველო,
ობლობის  სიმწარე  შეუნდე  ცას;
დავიწყებული  ჭეშმარიტების  ფასი
და  გადავიწყებული  ხსნა!